De Joodse bruid van Edith Hahn Beer en Susan Dworkin

 

Titel : De Joodse bruid
Auteur : Edith Hahn Beer & Susan Dworkin
Uitgever : The house of Books Amsterdam
Recensie door: José

Edith Hahn studeert rechten in Wenen wanneer Oostenrijk door de Duitsers word ingelijfd. Ze wordt vanuit het Joodse getto naar een werkkamp in Duitsland gestuurd. Na maanden van onmenselijk zware arbeid kan Edith eindelijk weer naar huis in Wenen, maar in Wenen is de situatie voor Joden inmiddels drastisch verslechterd.

De schok is groot als ze hoort dat haar eigen moeder op transport is gesteld naar een concentratiekamp in Oost-Europa. En wanneer blijkt dat haar vriend Pepi niet haar rots in de branding is, die ze nu zo hard nodig heeft. Uit angst om opgepakt te worden, besluit Edith niet terug te keren naar de getto. Ze verwijdert haar davidsster van haar kleren en zwerft door de stad. Met valse papieren komt Edith in München terecht, daar ontmoet ze Werner een charmante nazi officier die op slag verliefd op haar wordt en haar ten huwelijk vraagt.

Ondanks het enorme gewetensconflict en angst daar haar grootste geheim –haar Joodse identiteit- te moeten prijsgeven, beseft Edith dat dit aanzoek haar redding kan betekenen.

Op een dag wordt de tempel herbouwd, en keren de Joden terug naar Jeruzalem, zo staat geschreven in het heilige schrift, zo staat het geschreven: “Halleluja”.

Wat ik van het verhaal vond?
In een woord indrukwekkend!

Dit boek heb ik in twee dagen uitgelezen, zo indrukwekkend en spannend was het. Ik vond de start van het boek een beetje verwarrend, maar hoe verder het verhaal loopt hoe meer structuur erin komt. Pepi komt meerdere malen aan bod in het verhaal ondanks dat ze uiteindelijk niet meer samen zijn, is hun vriendschap voor altijd gebleven.

Van sommige stukken in het verhaal werd ik zelfs emotioneel omdat het me zo aangreep, hoe ze haar en haar ras hebben behandeld. Ik weet daarom ook niet heel goed wat ik in deze recensie kan schrijven. Het boek is gewoon zo indrukwekkend dat ik vind dat iedereen hem een keer gelezen moet hebben. Al is het alleen maar om een stukje van onze geschiedenis op te doen.

Klein tipje van de sluier uit het boek: Stokstijf bleef ik staan….

Minpunten: in dit boek zijn die naar mijn mening niet.

Pluspunten: het laat zien hoe het er vroeger aan toe ging, ik vind het heel mooi dat er oude foto’s en documenten in het boek zijn verwerkt. Haar vriend Pepi heeft in 1977 zijn laatste pakketje voor zijn dood aan haar gestuurd, deze bevatte al haar brieven en foto’s van tijdens de oorlog. Dat maakt het zo speciaal, Edith kon zo haar eigen dochter Angela alles vertellen over de oorlog en alles laten nalezen.

Raad ik dit boek aan, ja zeker! Dit boek moet je gewoon een keer gelezen hebben.