Kastanjehove vanTommie Niessen en Loes Wouterson

 

Na twee eerdere non-fictie boeken komt Tommie Niessen met een roman, samen gemaakt met Loes Wouterson. 

 

Hoofdpersoon Thomas, 19 jaar oud, heeft al verschillende opleidingen geprobeerd maar is nu stagiair in de zorg, hetzelfde werkgebied als zijn moeder. Hij moet stage gaan lopen op Kastanjehove, een verzorgingshuis en de eerste dag is geen onverdeeld genoegen met zijn 2 stagebegeleiders Maartje en Marianne. Door de twee dames wordt hij streng behandeld.

 

Wees geen 13 in een dozijn zegt een begeleider tegen hem. Deze vrouw kijkt, los van alle regeltjes, wat de patiënt nodig heeft. Je zou willen later zo'n iemand aan je bed te hebben. Als je in de zorgt werkt, verdien je letterlijk een goed salaris te krijgen, maar daarnaast moet je hart voor je werk hebben. Een regelvolger, iemand die constant roept maar zo staat het in de regels, redt het niet. 

 

Er is een hoop gedoe in Kastanjehove. Vooral tussen leiding en personeel. Van twee kanten voelen ze zich onbegrepen. Ze zouden eens een dagje met elkaar mee moeten lopen om elkaar te begrijpen, wordt vaak door beide partijen gedacht.

Thomas komt er achter dat collega’s ook de sfeer en de leiding kunnen ondermijnen door juist dat te doen wat men niet wilde. In het gezicht niks zeggen maar bij iedereen negativiteit neerleggen. Dat je juist, terwijl je beweert het voor de bewoners goed te willen doen, maar met jouw boosheid richting de leiding, je er voor zorgt dat je bewoners dubbel onrustig worden met halve informatie? Het lijkt er voor de collega’s van Thomas er niet toe te doen. Als zij maar hun gelijk kunnen halen. Het gelijk waarvan zij vinden dat ze het hebben. Duidelijk een scheidslijn tussen mensen die verongelijkt altijd hun gelijk willen halen en mensen die nadenken wat het beste is. Thomas ontdekt dat hij oprecht wil zijn in zijn werk en zich betrokken wil voelen. Hij verandert naar een jongen die niet stond te springen om in de zorg te werken naar een gast die helemaal op zijn plek is. 

 

Het verhaal doet mij aan de boeken van Hendrik Groen denken: leed met humor. Tussen de regels door moet je er niet aandenken om daar tussen die mensen te wonen. De personages zijn soms wat over de top en wat cartoonachtig, maar het verhaal is genieten. Serieuze onderwerpen als dementie en afscheid nemen, maar ook grappige situaties zorgen ervoor dat je snel door het boek schiet.