Interview met Ivonne Wilken

 

Ivonne Wilken heeft met ‘Instinct’ haar debuutthriller geschreven. Met criminologie, antropologie en journalistiek als achtergrond, schrijft ze psychologische thrillers en korte verhalen waarin ze lezers op een onverwachte manier raakt. Ze is vooral geïnteresseerd in de beweegredenen van mensen en het creëren van spanning.

‘Instinct’ is uitgegeven bij Kabook Uitgevers en wij mogen een winactie organiseren met dit debuut.

Naast het boek willen we, door dit interview, jullie meer kennis laten maken met de auteur.

 

Je studies criminologie, antropologie en journalistiek én je eerdere werk bij de politie hebben je misschien geïnspireerd om dit boek te schrijven?

In zekere zin wel ja. Zowel bij de studies als bij de politie probeer je in het hoofd van de ander te kruipen. Hoe denkt iemand? Wat is iemands belevingswereld? En vooral: waarom steekt die zo in elkaar? Na in zoveel hoofden te hebben ‘gegluurd’, werd het misschien wel tijd om mijn eigen personages te creëren.

 

Heb je inspiratie gehaald uit echte feiten om deze gruwelijke thriller te bedenken? 

Voor deze thriller niet. Ik heb wel een kort verhaal geschreven dat gebaseerd is op een werkelijke gebeurtenis in Tromsø (mijn woonplaats). Iemand met psychische problemen kwam net uit de inrichting en heeft het gezin vermoord dat hem na zijn vrijlating onderdak heeft gegeven. De waarheid is soms zo gruwelijk dat het de fantasie overschaduwt. Tegelijkertijd roept zoiets vragen op: wat ging er in zijn hoofd om? Op dat idee heb ik voortgeborduurd.

 

Heb je research gedaan naar seriemoordenaars en zo ja hoe? 

Documentaires, boeken en googelen.

 

Had je nog een alternatieve titel en /of cover? Ik dacht dat ik ergens las dat het boek Achter de façade zou heten?

Ja, in eerste instantie zou het boek Achter de façade heten. We hebben allemaal een mooi masker op als we ons aan de buitenwereld tonen, maar wat gaat daarachter schuil? Mensen met de mooiste facades kunnen vaak de gruwelijkste werkelijkheden verbergen. Mijn redacteur vond die titel te lang en toen heb ik het veranderd in Instinct. Dat dekt de lading misschien nog wel beter. En de lezers hebben gekozen voor de uiteindelijke cover.

 

Zijn er onderwerpen waarover je niet wil of durft te schrijven? Het lijkt me na dit boek niet zo maar wie weet ben ik fout. 

‘Instinct’ heeft heftige thema's en ik vond het knap dat je dit durfde verwerken in je thriller daarom mijn vraag.

Ik vind het altijd interessant om in een spanningsveld te werken, daar waar het schuurt. Als dingen onbehaaglijk voelen ga je meer te rade bij jezelf. Maar iedereen heeft grenzen, ravijnen waar we niet in durven kijken. Ik ongetwijfeld ook. Ik ben ze alleen nog niet tegengekomen;)

 

Kun je begrijpen dat er lezers zijn die de gruwelijke details te fel binnen voelen komen? 

Absoluut! Ik heb zelf ook regelmatig met gefronste wenkbrauwen zitten schrijven. Ook in mijn directe omgeving zijn er mensen voor wie deze thriller een stap te ver gaat, het houdt ze wakker. In dit geval vrienden en familie die zelf kinderen hebben. Geen enkel probleem, juist leuk om mensen met verschillende meningen om me heen te hebben, dat houdt me scherp.

 

Je graaft ook graag in de geest van je personages en net als ikzelf lees je zelf ook graag psychologische thrillers. Wat trekt je hier zo in aan? 

De duisternis is altijd interessanter dan het licht. Tuurlijk is het licht prettiger, maar de duisternis grijpt je bij de strot. In het onverklaarbare is meer te ontdekken. Mensen zijn tot gruwelijke dingen in staat. Hoe komt dat, waardoor glijden we af? En dan moet je graven.

 

Waarom wordt Instinct neergezet als een scandi- thriller?

‘Instinct’ is obscuur. Net iets rauwer, misschien iets gewelddadiger. De personages hebben complexe karakters. Als schrijver ben ik niet bang om de grenzen in de duistere krochten van de menselijke psyche op te zoeken om vervolgens over die grenzen heen te gaan. Daar staat tegenover dat de lezer ook te maken krijgt met een geloofwaardige antiheld. Een alledaagse vader (Alex) met de kwijlresten van zijn dochtertje op zijn kleding, een beginnend buikje en een relatie die scheurtjes begint te vertonen. Echte mensen, geen superhelden. Meer gendergelijkheid. Alex heeft feminiene trekken en is met zijn vaders instinct bereid om tot het uiterste te gaan. In Tromsø wonen verklaard misschien die invloed in mijn boek.

 

Had je voor ‘Instinct’ al eerder een manuscript dat niet werd uitgegeven of schreef je toen enkel korte verhalen? 

Er ligt nog een manuscript op de plank dat schreeuwt om uitgegeven te worden: De Symbiose. Minder gruwelijk, maar een verhaal dat echt onder je huid gaat zitten. Misschien omdat het zo herkenbaar is? Op het laatste moment koos mijn uitgever voor ‘Instinct’. De Symbiose is en blijft mijn eerste boek. Een leerzaam proces vol nieuwe uitdagingen. Hoe verzin je een verhaal, hoe schrijf je vlotte dialogen, hoe creëer je spanning? Verhalen schrijf ik tussendoor. Een lekkere afwisseling met het werken aan een boek. Een kort verhaal is relatief snel scoren. Je stort je ergens op en hebt snel resultaat. Ik laat me vooral inspireren door schrijfwedstrijden waarmee ik ‘klik’. Dat biedt een creatief kader waarbinnen je je fantasie de vrije loop kunt laten, maar je tegelijk dwingt om anders te denken. Bovendien krijg je een indicatie van je kunnen en krijg je af en toe zelfs feedback.

 

Het einde is verpletterend maar geeft ook nog perspectief. Kunnen we ons aan een vervolg verwachten of niet? 

Wie weet? Maar het is meer bedoeld ‘to spark the readers mind’. Ik vind het zelf leuk als een film/serie of boek mij aan het denken zet of mijn fantasie op hol laat slaan. Nu is het mijn beurt om iets terug te doen.

 

Hoe ga je om met recensies?

Recensies vind ik superleuk. Ik gebruik geen proeflezers en schrijven is echt monnikenwerk. In dat lange proces krijg je geen enkele feedback. Nu kunnen mensen losgaan. Ik probeer natuurlijk iets te schrijven waarvan ik hoop dat het de lezer aanspreekt, maar al die tijd heb ik geen idee of het werkt. Met recensies krijg ik eindelijk antwoord. Als een recensent precies aanvoelt hoe ik het heb bedoeld, dan is dat kicken. Dansen door de kamer. En negatieve kritiek neem ik graag ter harte. Heeft de recensent gelijk? Is dit iets waar ik aan kan werken? Ook hier geldt dat ik vooral benieuwd ben naar de argumenten.

 

Gebruik je proeflezers? 

Nee.

 

Heb je nog nieuwe titels in de planning staan en wanneer dan? 

Er is nog geen planning, maar ik hoop dat De symbiose wordt uitgegeven.

 

Ik zag dat je gratis korte verhalen publiceert op voorleestuin.be.

Op voorleestuin.be staat inderdaad een kinderverhaal dat ik heb geschreven. Mijn meeste korte verhalen staan op Sweek en een aantal ook op Amazon.

Zou je graag een kinderboek publiceren? 

Dat lijkt me leuk. Kinderen hebben zo’n eindeloze fantasie dat je echt alle kanten op kunt. Geen belemmeringen, geen grenzen.

Welke thema's stop je er dan in en voor welke leeftijd wil je het liefst schrijven? 

De thema's moeten in elk geval open-minded zijn. Dat is het mooie aan kinderen. Geen grenzen, geen belemmeringen;) Hoe fantastisch zou het zijn als ze die onbevangenheid vast kunnen houden? Vrijelijk associëren zonder einde. Geen hokjes-denken. Dat zou ik absoluut stimuleren.

 

Stel:

Je wordt gevraagd om een kunstwerk te ontwerpen dat bij ‘Instinct’ past, wat creëer je en waarom?

Een kunstwerk dat uit twee contrasterende delen bestaat die toch met elkaar verbonden zijn, en waarbij boomwortels, tentakels of ledematen van het ene deel naar het andere lopen. Niets is 100% licht of 100% duister. Er is altijd sprake van wederzijdse bestuiving, kijk maar naar de connecties tussen de onderwereld en zakenwereld, tussen criminelen en corrupte ambtenaren. Alles en iedereen beïnvloedt elkaar. Reclame, vrienden, familie, ervaringen. Bedoelt en onbedoeld. ‘Instinct’ begint dan ook met een quote hierover.

 

Je mag zelf eens echt stout zijn in je fantasie zonder normbesef. Wat doe je? 

Dat is vrij simpel - dus geen orgies, of toch?;) - en tegelijkertijd onmogelijk. Volledig mezelf zijn. Me dus niks aantrekken van de geschreven en ongeschreven regels van de maatschappij, van de beperkingen en verwachtingen die je jezelf oplegt en die anderen je opleggen. Even geen conventies. Schuilt er dan, onder al die lagen, toch een psychopaat in mij?;)

 

 

We willen Ivonne heel erg bedanken voor het fijne interview.

Fany