Soms lees je een boek dat je heel graag goed wil vinden, maar waarbij er toch een aantal dingen zijn waardoor het minder goed voor je uitpakt. Dat had ik met dit boek een beetje. Op een aantal vlakken heel erg goed, maar op andere vlakken weer niet.
De negenjarige Shannon Vickerson groeit op in de modelwijk
Pleasant Valley bij Chicago. Iedereen in de wijk doet zijn best om de wijk spic
en span te houden en ook op het gebied van het gezinsleven ligt de lat hoog.
Shannon is erg verlegen en durft alleen naar buiten wanneer ze zich kan
verschuilen achter haar vlieger. Hierdoor krijgt ze de bijnaam Kite.
Dan komt er een probleemgezin in de wijk wonen: de Finches.
Ze wijken met hun gedrag af van alle andere gezinnen in de wijk: ze zijn
luidruchtiger, aanweziger, laten spullen in hun tuin slingeren en ze zien er
onverzorgder uit. De buren spreken er schande van.
Het onvoorspelbare maakt de toch al verlegen Kite angstig,
ze durft bijna niet langs hun huis te lopen.
Dan gebeuren er een aantal dramatische gebeurtenissen die
het leven van Kite en haar zus Margret maar ook dat van de familie Finch volledig
ontwricht. Het perfecte leventje in Pleasant Valley staat op omvallen.
Jaren later besluit de 17-jarige Kite orde op zaken te
stellen met dingen die het daglicht niet konden verdragen.
Als je me had verteld dat Jolanda Ivonne Clément Amerikaanse
is, dan had ik je op je woord geloofd. De sfeer, de setting, de historie, alles
in dit boek ademt Amerika. Ik waande me volledig in de suburban Pleasant Valley
in de jaren 70. Maar niks hoor, ze is Nederlandse en heeft geweldig research
gedaan om dit boek een echte Amerikaanse vibe te geven.
De sfeer in het eerste deel van het boek, daar waarin de
negenjarige Shannon haar jeugd beleeft, vond ik beklemmend. In eerste instantie
dacht ik even een thriller aan het lezen te zijn. Nu zijn de gebeurtenissen ook
heel schokkend, maar een thriller wordt het niet. Het is wel duidelijk een
psychologische roman.
De overgang van de jeugd waar Kite over vertelt naar haar
latere leven als tiener vond ik erg knap neergezet. De manier van vertellen
wordt anders en je voelt duidelijk dat Kite een andere manier van kijken krijgt
op de wereld én de traumatische gebeurtenissen uit haar jeugd, terwijl het trauma
nog duidelijk overal doorheen sijpelt. Haar relaties met mensen zijn bijzonder:
ze kruipt steeds meer uit haar schulp maar haar vertrouwen in anderen is
duidelijk geschonden.
Helaas merkte ik dat ik moeite had met haar mee te leven.
Wat dat betreft kwam de auteur voor mij niet dicht genoeg bij haar gevoel. Het
bleef voor mij te veel op afstand. Aan de ene kant begreep ik dat: Kite heeft
zelf moeite om bij haar gevoel te komen, aan de andere kant bleef bij mij dat
gemis toch op de voorgrond schuiven. De psychologische uitleg over trauma en
dissociatie die er op een gegeven moment komt had er van mij ook niet in
gehoeven. Dat trauma de oorzaak was van Kite’s gedragingen, dat begreep ik
zonder de uitleg ook wel.
Ook ging ik me op een gegeven moment wat storen aan weer het
benoemen van muziek en films uit die tijd. Dat vond ik wat te veel van het
goede worden. De vele automerken en modellen uit die tijd vond ik, zelfs als
niet-autoliefhebber, wel weer leuk.
Dat er voortdurend situaties in het boek ontstaan die anders
lopen dan in te schatten was, vond ik wel heel knap gedaan. Het maakte dat het
verhaal eigenlijk nergens saai wordt. Ook vond ik de gecompliceerde interacties
tussen de hoofd- en bijpersonen ontzettend goed in elkaar steken. Maar het
bleef me dus steken dat ik nergens echt geraakt werd door het boek, behalve dan
in het begin waar ik de beklemmende sfeer echt proefde.
Het verhaal is bijzonder en sterk, niet doorsnee en de sfeer
is pakkend maar toch had ik gehoopt dat het meer met me zou doen.
3 inktpotjes
Jolanda
Geen opmerkingen:
Een reactie posten