Isaac Addy staat op een brug. Hij heeft geen idee wat hij daar doet en hoe hij er gekomen is. Wanhopig schreeuwt hij het uit. En dan schreeuwt er iets terug. Nieuwsgierig naar waar het geluid vandaan komt, zoekt hij de omgeving af en vindt hij een ei. Maar een ei dat schreeuwt, dat kan toch helemaal niet?
Isaac ontfermt zich over het
ei, en dat is de start van een wonderlijk en ontroerend verhaal.
Op het eerste gezicht lijkt
deze omschrijving wel over een kinderboek te gaan. Maar vergis je niet, dat is
het zeker niet. Wel is het een heel fantasierijk verhaal. Want Egg is een
wezentje. Een soort E.T. maar dan anders. Het boek deed me in de verte een
beetje denken aan ‘De Wezens’ van Matt Haig. Alleen bekijken we de wereld in
dit geval niet vanuit ‘het wezen’ maar vanuit Isaac, een man die iets
verschrikkelijk traumatisch heeft meegemaakt.
Het is een verhaal over
verdriet en rouw en Isaac moet daar dwars doorheen. Vanuit het donkerste donker
moet hij op zoek naar lichtpuntjes en Egg helpt hem daarbij. Ondanks dat je de
wanhoop en het verdriet van Isaac duidelijk voelt, is dit absoluut geen zwaar
boek. Bobby Palmer heeft een lichte wijze van vertellen en vooral de
interacties met Egg leveren heel veel grappige situaties op zonder dat het
potsierlijk wordt.
In het begin vond ik het
ei-wezentje wel even een raar concept, maar dat gevoel was ik al snel helemaal
kwijt. Palmer heeft het zo wezentje zo natuurlijk in het verhaal opgenomen dat
het nergens gek of science-fiction-achtig aanvoelt. Het verhaal vond ik erg
intrigerend en je weet tot op het laatst niet waar het nu naartoe gaat.
Ook vond ik alle films en
liedjes die in het boek vernoemd worden heel erg leuk. Nu houd ik daar altijd
wel van wanneer daar in een boek gebruik van wordt gemaakt. Het zet altijd
meteen de toon van de sfeer. Heerlijk!
Wel zitten er wat kleine schoonheidsfoutjes
in het verhaal. Ik vond dat er af en toe wat vreemde tijdssprongetjes zaten.
Ook is er soms ineens een perspectiefwissel tussen Isaac en Egg. Het verhaal
wordt grotendeels door de ogen van Isaac vertelt maar heel af en toe switcht de
auteur ineens even naar het perspectief vanuit Egg. Ondanks dat het niet echt
storend is, was ik hier zelf niet zo gecharmeerd van. Sommige stukjes waren
voor mij ook iets te fantasierijk waardoor het wat vergezocht wordt.
Maar ondanks dat heb ik het
verhaal ademloos en met heel veel plezier uitgelezen. Wat een heerlijk, fris en
ontroerend verhaal! Dit wordt zeker een auteur die ik in de gaten ga houden.
4 inktpotjes
Jolanda
Geen opmerkingen:
Een reactie posten