Wij waren, ik ben weg uit Ruinerwold – Israël van Dorsten.

 

Voor Boekinkt las is het boek Wij waren, ik ben weg uit Ruinerwold van Israël van Dorsten. Ik zag eerder de documentaire en werd hier erg door geraakt.

Het verhaal:
Op zondag 13 oktober 2019 verliet Israël de boerderij waar hij jarenlang vast zat en stapte een café in Ruinerwold binnen. Op dat moment maakte hij zich eindelijk definitief los uit de geloofswereld van zijn vader, die hem vijfentwintig jaar in zijn macht had. In dit boek vertelt hij zijn verhaal, zijn leven. Het geloof en de levensovertuigingen van zijn vader werden zijn realiteit. Hij ging niet naar school, er bestond amper een buitenwereld en hij had geen vrienden.

Gods zoon draagt de naam Gerrit-Jan schrijft Israël in het begin van zijn boek. Vader Gerrit-Jan heeft zich aanvankelijk aangesloten bij verschillende geloofsgroepen, waaronder de zogenaamde Moonsekte, maar voelt zich op een gegeven moment geroepen om zijn eigen geloof te starten. Hij is ervan overtuigd dat hij de nieuwe Messias is die samen met zijn volgelingen zal bouwen aan een nieuw Eden.
Een strenge opvoeding is volgens hun vader nodig om dit doel te bereiken. Dit verwacht hij niet alleen van zijn volgelingen maar ook van zijn eigen kinderen.
Israël vertelt vanuit zijn perspectief wat dit met hem heeft gedaan. Er wordt dagelijks langdurig gebeden, de kinderen worden van de ‘slechte’ buitenwereld afgesloten en als ze het in de ogen van hun vader niet goed hebben gedaan, volgen er lijfstraffen, afzondering of langdurige opsluiting. Vader Gerrit-Jan spreekt vrijwel dagelijks met spirits uit de geesteswereld, hun moeder fungeert hierbij als medium. Wanneer hun moeder echter komt te overlijden, moet deze taak worden overgenomen door een aantal van de kinderen. Ook Israël wordt op een gegeven moment ingezet om de ‘belangrijke’ boodschappen uit de geesteswereld te channelen. Aanvankelijk voelt hij zich heel vereerd, maar ook vertelt hij eerlijk hoe het channelen van honderden spirits, die zijn lichaam gebruiken om hun boodschappen te vertellen, slopend voor hem zijn.
Op een gegeven moment bereikt Israël een keerpunt en voelt hij twijfels, echter de jarenlange indoctrinaties maken dat hij ontzettend worstelt met alle emoties die hierbij vrijkomen. Het idee dat zijn hele leven gebaseerd is op één grote leugen is bijna niet verteerbaar voor hem en moeilijk te geloven. Toch blijft de lok naar vrijheid roepen en ’s nachts sluipt hij stiekem de boerderij om zich in de ‘normale’ wereld te begeven.
Hij probeert contact te leggen met diverse hulporganisaties, die hem steeds van het kastje naar de muur wijzen. Uiteindelijk lukt het hem te ontsnappen en wordt hij eindelijk geloofd. Wat volgt is een inval en de bevrijding van zijn broers en zussen.

Mijn leeservaring:
Ik zag reeds eerder de documentaire, waardoor heel veel voelde als een herhaling van wat ik al kende. Dat is natuurlijk logisch, want het verhaal blijft het zelfde. Anders is dat dit puur vanuit de invalshoek van Israël is geschreven. Het is aangrijpend om te lezen wat dit alles met hem persoonlijk heeft gedaan. Knap vind ik het dat het geschreven is met de grootste zorgvuldigheid en zonder verwijten. Ik weet niet of mij dit zou zijn gelukt en het geeft vind ik de grote vergevingsgezindheid van deze jongen aan. Hoewel het verhaal in grote lijnen bekend is, grijpt het me ook deze keer weer ontzettend aan. Diep respect voor hoe deze jonge zich staande heeft weten te houden. Verbijsterend vind ik het ook hoe Gerrit-Jan zelfs nadat hij ziek is geworden en daardoor niet meer kan praten toch nog zo’n macht over zijn kinderen heeft. Ik voel de wanhoop, wanneer Israël continu wordt afgewezen wanneer hij hulp zoekt bij diverse instanties. Hij weet daarmee feilloos de vinger te leggen op de tekortkomingen binnen ons zorgstelsel en ik, als ex-zorgverlener voel plaatsvervangende schaamte bij hoe dit allemaal gegaan is en ik hoop dat hier door de diverse instanties kritisch naar gekeken wordt.

Mijn eindoordeel:
Wij waren, ik ben van Israël van Dorsten krijgt van mij 3.5 inktpotje.