De 'De dieren van Lockwood Manor' is een ouderwets mysterie dat traag maar wel boeiend geschreven is.
Wanneer Hetty Cartwright tijdens de oorlog in
1939 terecht komt op het landgoed van Lockwood Manor ontvouwt er zich een apart
mysterie. Deze vrouw werkt voor het Natuurhistorisch Museum en heel de afdeling
opgezette dieren wordt naar hier verhuisd. Door de oorlog moest het instituut
op zoek naar veiligere oorden. Hetty heeft de evacuatie geregeld en is nu ook
verantwoordelijk om voor de dieren te zorgen.
Wanneer Hetty Lucy Lockwood, de dochter van
de norse landheer, leert kennen ontstaat er een bijzondere band.
Vanaf het ogenblik dat Hetty hier toekwam
lijken er onverklaarbare dingen te gebeuren. Dieren worden verplaatst of
verdwijnen, dingen komen precies tot leven, plagen komen en gaan kortom... je
voelt door heel het verhaal de dreiging opgebouwd worden.
De dieren van Lockwood Manor is meer dan
zomaar een apart detectiveverhaal. Hetty en Lucy nemen me mee op sleeptouw in
een raar huis. Door de ogen van hen worden beetje bij beetje geheimen
prijsgegeven over het heden en verleden.
Het doet door de rustige stijl en sfeer aan
een lekker ouderwetse whodunit denken maar dan op een iets andere manier dan de
gekende. De trage opbouw stoorde me in dit verhaal dus nergens omdat door deze
aanpak meer details van de protagonisten en sfeer van de speciale setting
onthuld worden.
Wat 'De dieren van Lockwood Manor’ veel
sterker maakt zijn net deze karakters en hun evolutie. De beide vrouwen zijn de
hoofdrolspelers en Jane Healey neemt haar tijd om me deze te doen begrijpen.
Ook van de vader van Lucy krijgen we een beeld maar enkel Lucy en Hetty zijn
diepgaand uitgewerkt.
Dit boek verbergt meer dan één verrassing en
dat zorgt voor raadsels, intrige en een bijzonder aparte atmosfeer.
Jane Healy heeft een bijzondere schrijfstijl
in haar debuut en ze bouwt haar onverwachte plot zorgvuldig en met oog voor
detail op.
'De dieren van Lockwood Manor' gaat over de
verzameling dieren maar achter de deuren van dit huis gaat veel meer schuil. De
kracht zit vooral in de onderdrukte emotie die door de auteur meesterlijk weergegeven
wordt.
Dit is misschien geen alledaags verhaal maar
het is zeker de moeite waard.
4 Inktpotjes
Fany
Geen opmerkingen:
Een reactie posten