Interview met Marja Boomstra

 

Marja Boomstra, geboren te Harlingen en woonachtig in Weert, is auteur van psychologische thrillers en heeft inmiddels al 8 boeken op haar naam staan. Haar meest recente boek ‘Verzengende stilte’ verscheen in oktober vorig jaar. Boekinkt-teamlid Jolanda, eveneens woonachtig in Weert, las kortgeleden haar boek ‘Verbroken verleden’ en ging bij haar op de koffie om haar wat vragen te stellen.

 

Ten eerste, wat superleuk om bij jou op bezoek te mogen komen. De Boekinkt-lezers willen natuurlijk van alles van jou weten. Kun je 5 woorden noemen die jou echt typeren?

Als ik mijn lezers moet geloven ben ik ontzettend lief, haha. Wat mij typeert: ik ben betrouwbaar, empathisch, gepassioneerd, sociaal bewogen en benaderbaar. Dat laatste vind ik heel normaal. Als ik iets post op Facebook, en mensen reageren daarop, dan geef ik in de meeste gevallen niet alleen een vinkje maar dan schrijf ik ook altijd even iets terug. Ik denk dan: ze deden de moeite, en dan vind ik het meer dan normaal om te reageren.

 

Maar als mensen dat niet doen, heeft dat misschien te maken met tijdgebrek?

Ja, dat zou kunnen. Maar ik neem daar altijd de tijd voor. Het heeft misschien ook te maken met dat ik voor het grootste deel self-publisher ben. Ik ben vrij laat begonnen met schrijven en ik ben ook ontzettend dankbaar voor het feit dat ik dit mag meemaken. En dat maak je mee door lezers, door niemand anders. Wat een cadeau van het leven dat er zoveel mensen mijn boeken lezen. Sommige verslinden ze zelfs. Natuurlijk zijn er ook mensen bij die het niets vinden. Je kunt niet voor iedereen schrijven. Maar ik vind het een cadeautje. Ik ben blij dat mensen aandacht aan mijn boeken besteden en dat ik wat terug kan doen, zoals bijvoorbeeld terugschrijven en signeersessies.

 

Wat wilde je als kind worden?

Van alles, maar vooral schrijver. Ik wilde naar de school voor journalistiek, maar dat mocht niet. Ik was 17 en ik mocht niet naar Utrecht van mijn ouders. Ik woonde toen in Harlingen en je was niet volwassen met je 17^e. Dus ik ben gaan werken. Later ben ik gaan studeren, parttime, naast het werk. Eerst MBO, daarna HBO en nog een paar deelcertificaten op de universiteit. Dan vervaagt zoiets. Ik heb altijd in de sociale hoek gewerkt en waarschijnlijk moest het zo lopen en ik merk dat ik heel veel bagage heb meegekregen. In het jongerenwerk heb ik veel meegemaakt en je hebt dan zelf van alles beleefd en meegemaakt dus zo is het gekomen.

Maar ik wilde wel vanaf een jaar of acht al schrijver worden. Ik wist wel dat ik fantasie had, ik sliep altijd al in met gruwelijke verhalen die ik zelf bedacht. Toen we in vier HAVO een vrij opstel mochten schrijven heb ik iets geschreven over een ontmoeting van twee mensen in de trein. Ik voelde me zeer opgelaten dat de leerkracht het voorlas. Dat vond ik echt eng, en die leraar ging het ook verklaren en uitleggen. Het enige wat ik dacht, was: ik heb daar helemaal niet over nagedacht. En dat heb ik nu nog steeds. De verhalen ontstaan gewoon al schrijvende.

 

Wat is jouw grootste droom als schrijfster? Een boekverfilming? Misschien een keer naar het boekenbal?

Nee, niet naar het boekenbal of dat soort dingen. Misschien komt dat ook omdat ik wat ouder ben maar dat zegt me allemaal niet zo veel. Zelf wil ik helemaal niet bekend of beroemd worden. Mijn boeken, daar gaat het om. Ik hoef niet op tv, dat is niet mijn streven. Dat mijn boeken goed gaan, dat vind ik belangrijker. Voor een self-publisher mag ik helemaal niet klagen. Zolang ik groeien kan, ben ik gelukkig.

Een boekverfilming? Ik sta altijd met beide benen op de grond dus ik denk dat dat toch niet gebeurt.

 

Maar zou dat toch niet leuk zijn?

Ja, sommigen zeggen wel eens dat vooral mijn eerste serie Il Circolo wel verfilmd zou kunnen worden. Degene die de luisterboeken van Il Circolo heeft ingesproken heeft ook gezegd dat als het verfilmd zou worden, ze de hoofdrol wil. Zij is namelijk actrice. Maar goed, dat is voor mij wat ver van mijn bed.

Mijn droom is eigenlijk al uitgekomen en als ik zie dat er elk jaar meer boeken zijn gelezen, dat vind ik geweldig. Wat ik nog graag zou willen is mijn eigen luisterboeken op de markt brengen. Dat zou ik fijn vinden om dat zelf ook te doen.

 

Zou je ze dan ook zelf willen inspreken?

Nee, ik vind mijn stem daar niet geschikt voor. Ik denk ook dat dat een iets jonger iemand moet zijn omdat het ook jongere mensen zijn die de hoofdpersonen zijn.

 

Mijn boeken in het Engels willen uitgeven, dat is ook nog wel een droom.

 

Stel dat jouw Chaja-reeks toch verfilmd zou worden. Welke acteurs zou je dan in de hoofdrollen willen zien van Chaja, Reaven en Lucinda?

Ik ben vooral fan van Engelse acteurs. Voor Reaven zou ik James Norton (Grantchester) kiezen. Die vind ik wel een karakteristieke kop hebben. Qua vrouw kies ik een Nederlandse, Christanne de Bruijn (Diepe Gronden). Haar vind ik echt een Chaja-type. En dan Lidewij Mahler (Moordvrouw) als Lucinda.

 

Leuk! Dat zijn dan toch een beetje types die je misschien al een beetje in je hoofd hebt?

Nee, dat niet. Maar wat ik vooral terug hoor van lezers is dat ik niet zo heel expliciet ben in het beschrijven van hoe iemand eruitziet. Wel een beetje de kleur haar en de ogen maar de rest kun je zelf invullen. Je neemt ook je eigen dingen mee als je leest natuurlijk. Omdat ik psychologische thrillers schrijf, gaat het veel meer om de beleving en de gedachtegang van een persoon. Soms hebben mensen niet helemaal door dat er een verschil is tussen een psychologische thriller en een thriller. Bij een psychologische thriller gaat het voornamelijk om de gedachtegang en de psyche. Die verwoord ik dan meestal in schuingedrukte letters. Het gaat niet alleen om de actie. Al zit dat er bij mij ook altijd wel in.

Ik lees mijn boeken ook niet of nauwelijks terug. En als ik ze teruglees dan herken ik ze ook bijna niet meer. Dat komt waarschijnlijk omdat ik zo intuïtief schrijf.

 

Dan zijn we automatisch al bij de volgende vraag: dat gaat over dat intuïtief schrijven. Hoe doe je dat?

Je hebt als schrijver wel een aanknopingspunt natuurlijk. Bijvoorbeeld, Chaja…… ik heb zelf ook eens een cruise gemaakt en dan ga ik schrijven en opeens ontstaat er dan ook een naam. Die naam kwam ik tegen op Facebook. Een aparte naam, maar Chaja is ook een apart personage. Ze is heel kwetsbaar maar ook heel sterk. Soms ook nog steeds naïef. Ik heb heel erg met haar te doen, vooral in het deel dat ik nu aan het schrijven ben. Maar ik heb nu wel een beetje in de gaten van daar gaan we naartoe maar wat er dan echt gaat volgen, dat weet ik nog niet.

Ik had bij het einde van ‘Verzengende Stilte’ dat ik eerst niet wist hoe ik verder moest. Voorheen maakte ik me daar dan vreselijke zorgen om en nu denk ik: och, ik ga lopen … wandelen, of zitten, en dan komt het wel. Het heeft nu een einde dat ik ook niet zag aankomen.

 

Maar heb je dan het gevoel dat het helemaal vanuit jezelf komt of maak je iets mee en dan moet het die kant op?

Ja, het zit wel vanbinnen, denk ik. Het lijkt wel alsof de verhalen al opgeslagen zitten. Ik ben nu met deel 3 van de Chaja-serie bezig. Over het eerste boek heb ik 6 jaar gedaan. Het gaat over misbruik en ik heb op dat gebied het een en ander meegemaakt. Dat boek moest er komen. Maar sindsdien zijn alle remmen los.

In het begin was ik bezig met één boek en dan kwam het vervolg. Toen ik bezig was met ‘Verbroken verleden’ vroeg een uitgeverij of ik voor hen een boek wilde schrijven. Dat was wel goed voor mijn naamsbekendheid. Toen heb ik eerst ‘Slangengif’ geschreven. Ik ben heel veel in Egypte geweest, ik ken ook een beetje Arabisch en dat zit ook een beetje in het boek. Het is een geweldig land. In ‘Slangengif’ zitten heel veel dingen die ik zelf persoonlijk heb meegemaakt. Sommige mensen kunnen zich niet voorstellen dat het dingen zijn die echt gebeurd zijn of die ik gezien heb.

 

Toen had je de Chaja-serie even geparkeerd?

 Ja, daarna heb ik pas ‘Verbroken verleden’ afgemaakt. Toen heb ik ‘Slangenkoning’ gemaakt, het vervolg op ‘Slangengif’. Daarna heb ik ‘Verzengende stilte’ geschreven. De uitgever wilde nog graag dat ik deel 3 van ‘Slangengif’ ging schrijven maar het is onduidelijk of die ook als fysiek boek uitgebracht kan worden. Ik heb een groep vaste lezers die zodra bekend is dat er een nieuw boek van mij uitkomt al bestellingen plaatsen. En die willen graag een fysiek boek. En als het dan onzeker is of dat er komt, vind ik dat jammer.

Daarbij vind ik het zelf-uitgeven ook leuker, want dan heb je alles in eigen hand. Je hebt dan wel hoge kosten maar ik kan mijn eigen koers bepalen. Ik heb nu een goede redacteur die taalkundig heel sterk is maar ook zegt: ‘als je dat stukje nu even in het volgende hoofdstuk zet, dan houd je die spanning vast’.

Het is wel veel moeilijker als self-publisher want de grote uitgeverijen hebben een hele grote vinger in de pap en dan is het moeilijk om daar tussen te komen. Maar ‘Verzengende stilte’ heeft wel drie dagen bij Hebban op nummer één gestaan en dat is te danken aan mijn lezers. Dan begrijp je ook dat ik ze op handen draag. Want dat is als self-publisher (dankzij de lezers) echt een hele overwinning.

 

Zijn er auteurs die je als je grote voorbeeld ziet?

Ik ben een groot fan van J.K. Rowling. De Harry Potter serie vind ik geweldig. Als Galbraith vind ik haar boeken iets minder en te gedetailleerd. Ik ben zelf wars van te veel details. Harry Potter is fantasy dus daar horen details bij, maar bij een thriller moet er volgens mij meer vaart in zitten, want anders verslapt het.

 

Met welke auteurs zou je jezelf vergelijken, qua schrijfstijl?

Dat weet ik echt niet. Een lezer heeft me wel eens vergeleken met B.A. Paris en soms begrijp ik waarom, maar soms ook niet. Mijn schrijfstijl verandert met elk boek wat ik schrijf. Mijn eerste boek is schrijf-technisch heel anders dan de latere. Je raakt toch geoefend.

 

Je hebt binnen de jeugdzorg met risicojongeren gewerkt. Hoofpersoon Chaja uit de Chaja-serie heeft traumatische dingen meegemaakt. Put je uit eigen ervaringen wanneer je over Chaja schrijft?

Ja, in ieder verhaal zit altijd wel iets van mijn eigen ervaring. De dingen die ik heb gezien, gehoord of ervaren.  

 

Zijn er dingen waarover je nooit zou kunnen schrijven?

Ik ben niet zo van dierenleed.

 

Jouw boeken spelen zich vaak In het buitenland af. Je hebt zelf ook heel veel gereisd. Wat trekt je het meeste aan in die landen?

Dat is heel verschillend. Wat mij aantrekt in Egypte is iets heel anders dan als ik het over New York of Los Angeles heb. Dat verschilt van land tot land. De andere manier van doen, de andere cultuur, anders denken. Dat komt in ‘Slangengif’ ook voor. Ik heb niet alleen gereisd, Ik heb ook echt bij vrienden verbleven waardoor ik veel meer van de cultuur heb meegekregen. Heel hard praten in Egypte hoeft bijvoorbeeld helemaal niet te betekenen dat er ruzie gemaakt wordt. Er is een hele andere manier van met elkaar omgaan en een andere kijk op dingen. Dat vind ik mooi en interessant om mee te krijgen als achtergrond.

Ik houd bijvoorbeeld ook erg van de Netflix-serie ‘Fauda’, een spannende serie waarbij je toch beide kanten van de problematiek meekrijgt, zowel van de Israëliërs als van de Palestijnen.

 

Probeer je dat ook in je eigen boeken te vatten, dat slechteriken niet altijd alleen maar slecht zijn maar ook een andere kant kunnen hebben?

Ja, vooral hoe slechteriken gevormd worden. Bijvoorbeeld in ‘Slangenkoning’, daar ben ik voor het eerst echt in de huid van de dader gekropen. Er zijn ook omstandigheden geweest waardoor iemand zo geworden is. Dat heb ik geprobeerd aan Hamadi mee te geven.

 

Zijn er nog landen die je op je bucketlist hebt staan?

Ik zou graag naar Indonesië gaan. Mijn vader moest nadat hij uit een concentratiekamp aan het eind van de 2^e Wereldoorlog vrijkwam meteen door naar Indonesië. Hij was getraumatiseerd en daarom schrijf ik waarschijnlijk ook veel over getraumatiseerde mensen. Ik wist als kind wel dat er wat was gebeurd maar niet precies wat, omdat het jaren heeft geduurd voor hij erover sprak.

Wat ik geweldig vond was New York, daar wil ik nog eens naartoe. Zo veel indrukken, een heel aparte beleving.  En dan wil ik in kersttijd want ik ben echt een kersfreak.

 

‘Verbroken verleden’ speelt zich voor een groot deel af op een cruiseschip. Jij hebt zelf al eens een cruise gemaakt. Is dat je ideale vakantie?

Nee, niet echt. Ik ben wel gek op de zee. We hadden een buitenhut tijdens de cruise en vanaf daar staarde je naar de zee en kon je ineens een groep dolfijnen voorbij zien zwemmen. Dat vond ik geweldig. Maar in deze tijd vind ik een cruiseschip not done. Ik vind het grote vervuilers dus doe ik dat niet meer. Ik heb er toen wel van genoten, toen hadden we daar nog weinig benul van.

 

Je schrijft psychologische thrillers. Zou je ook eens een uitstapje willen maken naar een ander genre?

Dat weet ik niet. Eerst ga ik ga deel 3 van de Chaja-serie afmaken. En dan zit er nog een verhaal in mijn hoofd. Dat komt dus nog wel. Lezers zeggen wel tegen mij dat mijn genre sowieso niet voor een gat te vangen is. Soms zit er ook wat romantiek in. Ik wil graag over echte personen schrijven waar je al lezende een binding mee kan krijgen. Psychologisch is het sowieso altijd wel, er zitten ook zeker thriller-elementen in.

Ik zou het verhaal van mijn vader wel willen opschrijven, maar dan moet ik daar ook echt induiken. Ik weet niet of ik dat kan. Nu doe ik ook wel research naar dingen maar dan komt het wel heel dichtbij.

 

We hebben het al een beetje over de liefdesscènes gehad. Zelf heb ik daar niet zo veel mee in thrillers. Maar jij vindt het erbij horen?

Ja, dat hoort bij mensen. In ‘Verzengende Stilte’ komt er wel minder van in voor. Maar als het voor mij logisch is en het een functie heeft, dan kan het erin. Ik snap dat niet iedereen daarvan houdt maar ik hoor ook van lezers dat ik het er vooral niet uit moet laten. Dat is het leuke van met lezers contact hebben. Daar leer je ook wel weer van. Maar je kan niet voor iedereen schrijven. Ik probeer wel dingen aan te passen als dat nuttig is.

In het begin vond ik het echt wel heel moeilijk om bijvoorbeeld op Hebban kritiek in de slechtste zin te krijgen, maar daar kan ik nu wel mee omgaan. Ik heb ook heel lang getwijfeld of ik wel zou moeten publiceren want je geeft jezelf wel bloot. Ik heb er zelf geen moeite mee wanneer mensen zeggen: het is niet mijn ding. Dat vind ik prima. Ik vind ook niet ieder boek even goed, smaken verschillen gelukkig.

 

Je komt zelf uit Friesland en je woont in Limburg. Zou je ooit nog een keer een boek willen schrijven dat zich afspeelt in één van beide provincies?

Nou, in ‘Agonia’ maakt de vrouw een uitstapje naar Harlingen want daar woont haar nicht. Daar heb ik zelf ook familie waaronder een nicht wonen. En Harlingen is echt een geweldig stadje met huisjes uit 16^e, 17e en 18e eeuw. Als je daar doorheen loopt dan waan je je echt ver weg in de tijd. Daar zit dus al een stukje Friesland in. En in datzelfde boek hebben ze een ontmoetingsplek hier bij de ‘Weerterbergen’. Dat is niet echt Weert maar wel net daarbuiten. Dus ik kan me wel voorstellen dat ik dat een keer ga doen.

 

Ben je alweer met een nieuw boek bezig? Dat heb je eigenlijk al verteld. Komt het al snel?

Ik ben er nog mee bezig. In het begin gaat het schrijven altijd wat trager maar als ik er eenmaal inzit….  Dus als het met dit tempo doorgaat dan is het misschien eind maart klaar. Mijn zus is al aan het proeflezen. Ze kijkt vooral of het verhaal klopt en ze haalt de eerste spelfouten eruit. Die maak ik wel al veel minder dan in het begin.

 

14. Is er een vraag waarvan je denkt: waarom heeft niemand mij die ooit gesteld?

Nee, niet echt. We hebben het al over het verschil tussen psychologische thrillers en thrillers gehad. Dat zou er één kunnen zijn.

 

Marja, ik wil je enorm bedanken dat je de tijd hebt genomen om mijn vragen te beantwoorden. En ook bedankt voor je openhartigheid. Ik ga snel deel 2 van de Chaja-serie lezen en kijk ook enorm uit naar het volgende deel, waar ik al een kleine tip van de sluier van je heb gekregen hoe de cover eruit komt te zien. Heel veel succes gewenst!