Toni weet het zeker: hij is klaar met zijn leven. Hij neemt het besluit om precies over een jaar uit het leven te stappen. In dat jaar overdenkt hij zijn leven: de hoogte- en de dieptepunten, zijn jeugd, zijn carrière en alle mensen met wie hij zijn leven gedeeld is. Elke dag neemt hij een beetje afscheid. Het liefst ook zou hij zijn laatste jaar in middelmatigheid slijten. Maar of dat ook lukt?
Laat ik het maar meteen
zeggen: dit boek en ik waren geen match. Ik wilde het graag heel mooi vinden en
de basis van het verhaal sprak me ook enorm aan. De opbouw van het boek is erg
interessant: nadat je als lezer van Toni’s besluit op de hoogte bent gebracht
tellen we ook werkelijk 365 dagen af, en elke dag krijg je een stukje mee van
Toni’s leven en zijn gedachten hierover.
Het personage Toni is een
redelijk kleurloze figuur: een doodgewone, wat saaie man die filosofie-docent
is, gescheiden is en vader van een redelijk onnozele zoon.
Maar ook middelmatige types
kunnen interessante personages zijn. Zo is ‘Stoner’ van John Williams, een boek
over een man die het gevoel heeft dat jij op alle fronten faalt, één van de
mooiste boeken die ik ooit las. Maar wat Wiliams lukte, het verhaal recht bij
mij binnen te laten komen, dat lukte Aramburu niet. Ik werd niet warm of koud
van dit boek. Sterker nog: ik begon me steeds meer en meer te ergeren aan het
gezeur van Toni.
Af en toe sijpelt er wel een
cynisch humoristische ondertoon door het verhaal heen, en dit kon ik zeker
waarderen. Maar het was voor mij niet genoeg. Ik heb me echt door het boek heen
moeten worstelen, en wenste net als Toni dat er maar snel een einde aan het
jaar zou komen.
Wat ook niet hielp is dat ik
in Toni en zijn vriend Kunstpoot (een bijnaam) steeds maar de personages
Hendrik Groen en zijn vriend Evert bleef zien. Ja, die van de Dagboeken van
Hendrik Groen. Totaal niet te vergelijken met dit boek, maar ik kreeg die
personages niet meer van mijn netvlies. En dan zal ik wel de gehele literaire
gemeenschap over me heen krijgen, maar die boeken vond ik leuker.
Helaas, ik begreep wat
Aramburu wilde met dit boek, en er zal zeker een groep mensen zijn die dit boek
prachtig zal vinden, maar mij deed het niets. Het raakte me niet en ondanks dat
ik wel begreep hoe de beste man zo geworden was, raakte ik mijn ergernis niet
kwijt. Het einde verraste me dan weer wel, maar dat was voor mij al lang niet
meer voldoende om het boek te waarderen.
Een misschien niet zo
representatief 2,5 inktpotje van mij.
Jolanda
Geen opmerkingen:
Een reactie posten