Morgen en morgen en morgen – Gabrielle Zevin

 

‘Morgen en morgen, en dan weer een morgen,

Dag in, dag uit, een tergend trage rij,

Het is alsof er nooit een eind aan komt

En gisteren wees met haar licht slechts dwazen

De weg naar ’t stoffig graf. Uit, kaars, ga uit!

Het leven is een schim, een slecht acteur

Die ijdel op de planken paradeert

En daarna stilvalt. Een verhit verhaal

Van een gestoorde, luid, met veel misbaar,

Dat niets beduidt.

(Macbeth, Shakespeare)

 

Wanneer de tieners Sadie Green en Sam Masur elkaar in het ziekenhuis ontmoeten, is dat het begin van een eeuwigdurende vriendschap. Nadat hun contact door een stom incident verwatert, komen ze elkaar tijdens hun studie weer tegen. Dit is de start van een iconische samenwerking in de game-industrie. Met de kamergenoot van Sam als producent starten ze een bedrijf in game-designs. De hechte vriendschap tussen Sam, Sadie en Marx brengt hun bedrijf naar grote hoogtes, maar de liefde voor elkaar stelt hen tegelijkertijd voor even grote uitdagingen.

 

Wauw! Ik heb me drie dagen vrijwel opgesloten met dit boek, ik kon bijna niet stoppen. Net als gamen een verslaving kan zijn, zo was dit boek het voor mij. Een gamer ben ik niet, ik heb de aantrekkingskracht van computergames nooit zo begrepen. Maar dat hoef je ook niet te zijn om dit boek mooi te vinden. Wel zag ik overeenkomsten met ‘Ready player one’, waar ik overigens alleen de film van zag. Ook proefde ik er een tikje ‘Daisy Jones and The Six’ en ‘Een klein leven’ in terug.

 Vanaf de eerste paar bladzijdes wist Gabrielle Zevin me meteen het verhaal in te trekken. Sam, Sadie en Marx worden al snel als vrienden van je die je hun geluk gunt, die je soms zou willen waarschuwen voor bepaalde beslissingen maar vooral in je hart en hoofd gaan zitten. De personages voelen levensecht en oprecht. Ze zijn echt niet altijd even lief en aardig waardoor je juist sympathie voor ze op kan brengen.

Het verhaal verloopt niet compleet chronologisch waarbij sommige belangrijke ijkpunten toegelicht worden door gebeurtenissen uit het verleden. Dit gebeurt echter op een heel natuurlijke en boeiende manier.

Het echte leven en het leven in een computersimulatie leveren prachtige paralellen op. Ook in een computergame kun je teruggeworpen worden in de tijd, kan één enkele beslissing je pad bepalen en moet je je kansen afwegen. Helaas kun je in het echte leven niet altijd maar weer opnieuw beginnen.

 Niet alleen wordt er naar de game-industrie verwezen maar ook Shakespeare, Emily Dickinson, Murukami en Katsushika Hokusai hebben hun plek in het boek. Met al deze elementen uit de kunst en literatuur krijgt het boek een ontzettend gelaagd karakter.

Maar centraal in het boek staat de liefde. Liefde die je niet alleen in liefdesrelaties vindt, maar ook in familiebanden, afkomst, vriendschapsrelaties, cultuur en zelfs in werk. Naast liefde zijn er diverse thema’s in het boek terug te vinden, zoals gender, discriminatie, rouw en verlies. Tja, wat zit er eigenlijk niet in het boek? Eigenlijk is het boek leven. Een leven wat je stoutste dromen overtreft, maar tegelijkertijd je grootste ondergang zou kunnen zijn.

 Met een brok in mijn keel sloeg ik het boek na de laatste bladzijdes dicht. Afscheid nemen van de personages voelde als een verlies. Maar, om af te sluiten met een quote uit het boek:

 

‘Geen enkel verlies is blijvend, want niets is blijvend, nooit.’

 

5 inktpotjes voor dit prachtige boek!

 

Jolanda