Het verhaal:
“Laat je tranen vloeien tot een vijver, waarop je in de
zomer samen met de kinderen kunt varen en in de winter kunt gaan schaatsen”.
Dit waren de laatste woorden van Marc de Hond voor zijn
vrouw Remona in zijn gefilmde afscheidsspeech. In dit boek schrijft zij over
haar leven samen met Marc, maar vooral over haar nieuwe leven zonder Marc. In
korte hoofdstukken lezen we over hun tijd samen voordat de kanker opnieuw
toesloeg, het moment dat kanker hun leven op zijn kop zet, de behandelingen,
het moment dat de behandelingen niet meer aanslaan en ze de palliatieve zorg in
gaan, tot het moment van overlijden. De kracht die Marc haar gaf en hoe zij als
gezin dit samen hebben doorleefd.
Mijn leeservaring:
De schrijfstijl is vlot en het boek leest prettig. Ik heb het gevoel dat ik een
deel van het verhaal mis, dus lees ik voordat ik verder ga eerst het boek Licht
in de tunnel, dat Marc 2 jaar terug voordat hij stierf zelf schreef en dat werd
uitgegeven na zijn overlijden.
Ik heb intense bewondering hoe zij dit met elkaar als gezin hebben gedaan. De
kracht, de wijsheid, de liefde voor elkaar. Het ontroert mij en raakt me op een
positieve manier.
Dat lees ik vooral ook in Laat je tranen vloeien tot een vijver. De ongekende
veerkracht van dit gezin. Mooi hoe zij ook hun nog jonge kinderen hierbij
betrekken, door er open over te praten en er vooral geen taboe van te maken.
Hoe zij samen het leven vieren en nog mooie herinneringen met elkaar maken. De
impact die Corona heeft gehad en hoe Marc uiteindelijk afscheid neemt van de
mensen die hem dierbaar waren.
Ik heb grote bewondering hoe zij naast vrouw en moeder, uiteindelijk ook
belangrijke zorgtaken op zich heeft genomen, die niet altijd even gemakkelijk
zijn geweest. Hoe ze naast de intense kracht, zichzelf ook kwetsbaar opstelt
wanneer ze het allemaal even niet meer ziet zitten en als ze er letterlijk zelf
ziek van wordt niet schroomt om hulp te vragen.
Dit boek is niet alleen een eerbetoon aan Marc, maar het laat ook zien dat er
naast het grote verdriet, ook ruimte mag zijn voor nieuw geluk. Dat gun ik
Remona ook.
Het eindoordeel:
Laat je tranen vloeien tot een vijver is een mooi boek dat ik met een lach en
een traan heb gelezen. Grote bewondering voor de kracht van deze vrouw en wat
gun ik haar, samen met haar dochter Livia en zoontje James alle geluk van de
wereld.
Laat je tranen vloeien tot een vijver van Remona de Hond-Fransen krijgt van mij
3.5 inktpotje
Geen opmerkingen:
Een reactie posten