In verband met een erfenisgeschil komen de erfgenamen Eva, Iris en Jan bijeen in de fabriek en het bijbehorende woonhuis van hun voorouders. In de fabriek in het Oost-Duitse Sonneberg werden ooit de vermaarde Langbein-poppen gemaakt. Het bedrijf overleefde twee oorlogen, de Duitse tweedeling en nationalisatie, maar ging na de inlijving als staatsbedrijf langzaam ten onder. Wanneer de drie erfgenamen het woonhuis en de fabriekshal leeg gaan ruimen komen er steeds meer herinneringen boven aan hun bijzondere familiegeschiedenis.
Het verhaal over de familie Langbein wordt verteld vanuit
twee tijdsperspectieven. In het heden lezen we mee met de achterkleinkinderen Langbein
die samen moeten besluiten wat er met de erfenis moet gebeuren en hoe ze
herinneringen ophalen tijdens het opruimen van oude familie-spullen. Parallel
hierin wordt het verhaal verteld van het oprichten van poppenfabriek Langbein
door overgrootvader Albert en zijn vrouw Mine en volgen we de familieperikelen
en de bloei en ondergang van het bedrijf.
In het begin vond ik het heel erg lastig om alle
familieleden uit elkaar te houden. Wie was nu kind of kleinkind van wie? In de
papieren versie van het boek staat achterin een stamboom afgebeeld maar mijn
e-book-versie bleek deze helemaal niet te bevatten. Jammer! Ik moet eerlijk
zeggen dat ik stambomen in boeken niet altijd raadpleeg maar bij dit boek had
ik het wel heel fijn gevonden. Gelukkig werd het me tijdens het lezen steeds
meer duidelijk hoe de familie in elkaar stak, maar ik vond het wel vervelend
dat het e-book hierin afwijkt van de papieren variant.
Naast mijn geharrewar over de familieleden struikelde ik in
het begin van het boek ook over de stroeve verhaalopbouw. Ik vond het wat
zakelijk en er werden veel feitjes opgesomd waardoor het verhaal voor mij niet
meteen tot leven kwam. Ook dit werd gelukkig gedurende het verhaal beter. Het
werd steeds meer een lopend verhaal. Erg leuk om te lezen hoe de poppenfabriek
echt een familie-aangelegenheid was en het ouders, kinderen, kleinkinderen en
achterkleinkinderen verbond.
Als kind was ik zelf een rasechte poppenmoeder en het stukje
geschiedenis over de speelgoedindustrie in de DDR vond ik erg boeiend.
Er was echter nog iets wat ik miste in het boek en dat was
een nawoord. Nooit gedacht dat ik dit ooit nog eens zou zeggen want meestal
lees ik nawoorden in boeken nauwelijks. Maar bij dit boek was ik echter wel
nieuwsgierig in hoeverre het verhaal op echte feiten gebaseerd was. Tijdens het
lezen heb ik een paar keer op internet gezocht naar informatie over de
poppenindustrie in Sonneberg en de beroemde Langbein-poppen maar ik vond daar
maar amper wat over. In de colofon van het boek staat alleen maar vermeld dat
de voorkomende personen ontleend zijn aan de fantasie van de schrijver. Maar of
daarmee het hele verhaal verzonnen is, wordt daarmee voor mij niet duidelijk.
Ondanks de mitsen en maren vond ik het boek wel een fijne
leeservaring. Met stamboom en nawoord had ik het boek misschien net iets hoger
gewaardeerd maar uiteindelijk kom ik uit op ruim 3,5 inktpotje.
Jolanda
Geen opmerkingen:
Een reactie posten