Er staat een klein blond meisje op de cover en de titel ‘Valse salie’. Omdat er op de cover staat waar het over gaat, Münchausen by proxy, zal ‘Valse salie’ daar wel mee te maken hebben. Heet het meisje Salie, heet de moeder Salie, maar omdat zij een gemeen mens is wordt ze misschien Valse Salie genoemd? Geen idee wat ermee wordt bedoeld. Het boek trok mij aan door het onderwerp en ik heb het via Roos Boum, de auteur, besteld.
Het verhaal:
Diana en Art zijn getrouwd en wonen in een flatje. Art heeft een kinderwens maar Diana echt niet. Wanneer ze ontdekt zwanger te zijn, mishandelt ze zich zelf zo erg dat er een miskraam volgt. Wanneer ze voor een tweede keer zwanger raakt, lukt het niet een miskraam te veroorzaken en er wordt na 9 maanden een meisje geboren: Rosalinde. De bevalling is een ware nachtmerrie en wanneer de zuster het kind bij de moeder wil leggen gilt ze: ‘IK DOE ’T WAT! ik haat het, IK HAAT HET!’.
Diana vertikt het om borstvoeding te geven en eenmaal thuis laat ze het kind huilen en de hele dag in een vieze luier liggen en verschoont haar net voor Art thuis komt. De buurvrouw komt vaak zomaar binnen en doet het kind dan in bad of geeft het de fles.
Rosalinde groeit op en gaat naar school, maar ze wordt vaak thuis gehouden door haar moeder die beweert dat Rosalinde ziek is. Diana sleept het kind naar de huisarts en zorgt dat ze doorverwezen wordt naar een kinderarts. Iedere keer wordt het kind binnenstebuiten gekeerd en wordt er bloed afgenomen. Wanneer Rosalinde niet huilt, zal Diana pannenkoeken bakken, maar Diana zit als Rosalinde wordt geprikt stoïcijns in een boekje te lezen en wanneer Rosalinde begint te huilen, zegt haar moeder: ‘dat wordt dus geen pannenkoeken bakken’. Het gezin verhuist ook een aantal keren zodat er een nieuwe huisarts gevonden moet worden en het hele traject weer van voren af aan begint.
Diana maakt zelf de kleding voor Rosalinde en zorgt ervoor dat ze er te kinderachtig bij loopt. Alles voor het kind is te duur, terwijl er genoeg geld is en ze voor zichzelf wel dure spullen koopt. Wanneer Rosalinde op een dag tegen de kachel valt en de buurvrouw op het gekrijs van het kind af komt, krijgt deze argwaan, maar het gezin verhuist hierna snel, zodat de buurvrouw geen oogje meer in het zeil kan houden. Zelfs bij het ouder worden van Rosalinde blijft de moeder haar kleineren.
Het duurt 40 jaar voordat Rosalinde doorkrijgt dat haar moeder aan het syndroom van Münchhausen by proxy lijdt en ze eindelijk de band met haar ouders breekt.
Mijn mening:
Dit waren de eerste hoofdstukken uit het boek. Ik lees normaal thrillers, maar dit is een waargebeurde thriller. Wat er staat, kun je soms niet geloven.
Het syndroom bestaat uit drie gradaties. Het vernederen, het aan praten van een ziekte en het werkelijk ziek maken.
De hoofdstukken worden of verteld vanuit het oogpunt van Rosalinde of vanuit het oogpunt van haar moeder Diana. Wat mij heel erg raakte, was de val tegen de kachel en dat de moeder zegt dat het hun geheimpje is wat er is gebeurd. Hierna wordt Rosalinde vaak gewaarschuwd door haar moeder dat het ongelukje zo nog eens kan gebeuren. Ook de inwendige controle bij de huisarts, die door haar moeder wordt voorgesteld, gebeurt in bijzijn van haar moeder die met een lachje om haar mond ernaar staat te kijken. Rosalinde is dan pas 14 jaar oud.
De moeder komt overal mee weg, omdat ze zo lief en mooi is en iedereen om haar vinger windt. Dat zoiets 40 jaar kan duren en dat Rosalinde niet eerder aan de bel heeft getrokken. Als kind denk je dat het normaal is terwijl je ziet dat het bij andere kinderen anders gaat thuis en toch durf je niets te zeggen.
Er is niet zo heel veel bekend in Nederland over dit syndroom, dus wil Roos door middel van dit boek daar verandering in brengen. Zij hoopt dat anderen de signalen oppikken zodat er kinderen gered kunnen worden uit de klauwen van deze mensen. Hoe kunnen mensen dit een kind aan doen? De moeder van Roos, Diana, voelde zich in haar jeugd afgewezen en ze vond dat haar zus op de eerste plaats kwam. Ook wat zij als kind meemaakte in een opvanggezin maakte dat ze dit syndroom kreeg. De zware bevalling was de druppel. De vader had het niet in de gaten, die werkte en vond juist zijn vrouw lief voor het meisje.
Valse salie is een kruid. Valse salie is een bedrieglijke imitatie van echte salie. Dit hoofdstuk gaat over haar moeder, de lieve, mooie, goede vrouw. Roos begint elk hoofdstuk met een kruid en wel omdat zij vindt dat de namen en eigenschappen van de planten mooi aansluiten bij de karakters van mensen. Aan het einde van het boek staat informatie over het syndroom van Münchhausen by proxy.
Ik ben blij dit boek gelezen te hebben en hoop dat er nog vele mensen na mij dit boek zullen lezen. Ik wens Roos heel veel geluk toe met haar man “Staart” en de hele beestenboel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten