De jonge Beth, dochter van een labiele vrouw en een man die haar niet wil erkennen als kind, belandt op vreselijke manier in een weeshuis in de jaren ’50. Ze komt terecht bij een groep meisjes die vaak snakken naar een gezin waar ze liefde en warmte zullen vinden.
Om de kinderen gedwee te houden, krijgen ze
– zoals toen typisch was – kalmeringsmiddelen. Beth geraakt al snel verslaafd
aan de medicatie. Dan ontdekt ze dat de conciërge van het weeshuis in de kelder
schaakt. Gefascineerd door het spel vraagt ze hem om het haar te leren. Door de
combinatie van medicatie en lessen, gaat ze bliksemsnel vooruit. Al snel blijkt
dat Beth een natuurtalent is dat met het gemak oudere jongens verslaat, en in
niemand haar gelijke vindt. Tot haar verslaving uitlekt en ze niet langer aan
de medicatie kan geraken.
Ze wordt jaren later plots toch
geadopteerd, maar haar adoptiegezin is één vat van problemen. Haar adoptievader
is meer weg dan thuis, en haar adoptiemoeder blijkt verslaafd aan dezelfde
medicatie als zij ooit was, en drank. Wanneer die op de hoogte wordt gebracht
van haar natuurtalent, steunt die Beth, zonder te beseffen dat zij even
verslaafd is. Beth duikt de schaakwereld in en verslaat man na man, tot ze op
haar eigen grenzen stuit.
The
Queen’s Gambit is een coming-of-age verhaal dat op zeer korte tijd een
megasucces werd, dankzij de acteertalenten van het hoofdpersonage Anya
Taylor-Joy, die perfect gecast werd als de hautaine en uiterlijk coole jonge
vrouw die de meest sprekende ogen heeft dat ik in lange tijd heb gezien. Zij
steelt het scherm in elke scène waarin ze verschijnt, en – gekleed in de
prachtigste outfits – de wereld verovert. De kijker hoeft absoluut geen
schaakfanaat te zijn, het spel wordt eenvoudig uitgelegd en is in vele
opzichten zelfs bijzaak. De winst én frustraties van Beth komen duidelijk naar
voren in haar ogen en haar lichaamstaal.
De ondersteunende acteurs zoals Thomas
Brodie-Sangster (Newt uit The Maze Runner en dat jongetje uit Love Actually),
zorgen dat het verhaal afwisselend blijft en nooit gaat vervelen.
Tegelijkertijd is het een verhaal over het opgroeien in harde omstandigheden en
verslaving, die door het hele verhaal een grote rol speelt. Het is duidelijk
dat Beth haast niet kan functioneren zonder medicatie, en later drank,
gestimuleerd door haar omgeving – met name de weeshuisdirectie en later haar
adoptiemoeder.
De jaren vijftig en zestig settings zijn
fantastisch, de kleding en de decors zijn schitterend en de typische tijdsgeest
is bijna een hoofdpersonage in deze hele serie. Geen wonder dat The Queen’s
Gambit een onverwacht succes werd voor Netflix dat mensen beroert en een
schaakhype veroorzaakte.
Absolute aanrader!
Lisa
Geen opmerkingen:
Een reactie posten