Een doodgewone dag uit het leven van een doodgewone man.
'Uit het leven van een hond' beslaat een zaterdag uit het leven van Henk van Doorn, 56 jaar, IC-verpleegkundige, alleenstaand. Hij wordt wakker, ontbijt, laat Schurk de hond uit, doet boodschappen, bezoekt een oud-collega enzovoort. Het wordt allesbehalve een doodgewone zaterdag als Henks hond ziek blijkt. Het dier zal sterven, niet vandaag of morgen, maar binnen afzienbare tijd. Dat gegeven gaat als een sleepnet over de bodem van de dag en haalt het gebruikelijke verdriet naar de oppervlakte: dat de tijd maar één richting kent; dat we zo kwetsbaar zijn; dat we zo eenzaam zijn, hoeveel liefde we ook vinden.
Henk heeft het grote talent om uit een acuut besef van sterfelijkheid een krachtig carpe diem te putten: leef het leven ten volle. En dat maakt 'Uit het leven van een hond' het tegenovergestelde van een verdrietig boek.' Aan het eind van de dag zien we Henk, in helderziende dronkenschap, met zijn hond op de bank. Wat was dit voor een dag? vraagt hij zich af. Een reinigende ervaring? Een catharsis? Nee, het was simpelweg een dag, tijd die voorbijging, het leven dat werd geleefd.
Over ‘lebensbejahung’. Over liefde in verschillende vormen. Over levenslust. Over doodgaan. Over klein geluk. Over de gehechtheid aan een hond. Over existentiële onzekerheid. Over identiteit.
Een kwetsbaar verhaal over een kwetsbare man. Een intiemportret van een onschuldige man die een verwaarloosbare dosis boosaardigheid bezit. Eén dag uit het leven van een middelbare, alleenstaande man met een hond (Schurk), een broer (Freek), een mooi nichtje (Rosa), een ex (Lydia), een jongere collega (Saskia) en een nieuwe vriendin (Mia). Dat is eigenlijk ook tegelijk de samenvatting van dit werkje van 155 bladzijden, dat de schrijver eigenlijk op dezelfde manier óók in samenvatting geeft op blz. 147.
In dit boek wordt Henk van Doorn 24 uur lang gevolgd op een zeer warme zomerdag en kom je als lezer zeer dichtbij. Je zit hem op zijn huid en in zijn hoofd. De manier waarop Kollaard het verhaal vertelt, zorgt ervoor dat je je bijna op bezoek waant bij Henk en Schurk. En dat je al pratend over koetjes en kalfjes Henk leert kennen.
Een rijk boek. Vol fantastische zinnen, metaforen en observaties. Tegelijk is het allemaal onnadrukkelijk, gewoontjes, kalm en klein. Kollaard toont de grootsheid van het kleine. Hij verstaat de kunst van het weglaten. Geen overbodige franjes. Geen toeters en bellen. Geen kunstgrepen. Geen woord te veel of bombastische taal. Nergens grof en modieus. Geen spektakel, maar wel glasheldere taal in een verfijnde schrijfstijl. Iedere zin is een genot om lezen. Beklijvende karakters, filosofische mijmeringen (vnl. Nietzsche), heerlijke one-liners, dialogen vol humor en empathie. Kollaard is een begenadigd schrijver. Zijn woordgebruik is scherp observerend maar tegelijk ook heel toegankelijk. Kleine gebeurtenissen wisselen de grote gevoelens af, steeds loert de herkenbaarheid om de hoek.
Het verhaal is van een ontroerende eenvoud, en toch heeft het veel diepgang. Kollaard zet Henk van Doorn neer als een echte mens, met een echt karakter. De auteur houdt het sentiment op afstand. Je duikt regelmatig in het hoofd van Henk, maar soms wordt er overgesprongen naar een alwetende verteller, die even kort samenvat wat er in het verleden is voorgevallen en een blik werpt in de (verdere) toekomst.
Ondanks het thema, helemaal geen zwaarmoedig boek, maar luchtig en spitsvondig. Lichtvoetig en tegelijk bedachtzaam. Op lichte toon verteld. Een lichtzoetige roman. Een warmhartig boek vol tederheid. Kollaard blijft het hele boek door boeien dankzij het gebruik van beeldspraak, briljante zinnen en waarnemingen. Voortdurend schakelt de auteur tussen heden, verleden en toekomst. Totaal onverwacht wisselt hij van perspectief.
Toch ook enkele minpuntjes. Het verhaal komt mij iets te fragmentarisch over en er zijn stukjes die getuigen van een mindere kwaliteit.
Een boek om traag te lezen. Kollaard neemt je vanaf de eerste pagina’s mee en laat je niet meer los. Graag gelezen.
En, het horen van ‘Una Paloma Blanco’ van George Baker zal nooit meer hetzelfde zijn 😊
4 sterren
jan Rooms
Geen opmerkingen:
Een reactie posten