De laatste man - Elizabeth Gilbert

 

Eustace Conway is de laatste échte Amerikaanse man. Als 17-jarige verruilt hij zijn ouderlijk huis voor een tipi in de Appalachen, waar hij een zelfvoorzienend leven nastreeft. Later vaart hij de Mississippi af in een zelfgemaakte kano, loopt hij de Appalachian Trail en maakt hij te paard een trektocht dwars door Amerika. Uiteindelijk vestigt hij zich in de bergen waar hij op zijn land lesgeeft aan mensen die net als hij zelfvoorzienend willen gaan leven en dichter bij de natuur willen komen.

Eustace leeft het leven dat hij wil leven maar komt erachter dat anderen niet aan de hoge eisen kunnen voldoen die hij stelt. Dit gaat zijn geluk meer en meer in de weg staan.

 

Waarom ben ik in hemelsnaam aan dit boek begonnen, vroeg ik me gedurende het lezen steeds meer af. Was ik niet gewaarschuwd door het feit dat ik één van haar eerdere boeken, ‘Eat, pray, love’ een draak van een boek vond?

Nee, want door een ander boek wist Elizabeth Gilbert, ‘Stad van meisjes’, me juist te verrassen. Dus ik hoopte op een soortgelijk boek. Helaas, dat was het niet.

 

Op zich is er met de schrijfstijl van Gilbert niks mis. Ze schrijft soepel, het wordt nergens saai en het leest lekker weg. Maar die fascinatie voor Eustace, daar werd ik bij vlagen misselijk van. Niet omdat Gilbert zijn tekortkomingen niet ziet: Eustace blijkt naast een doorzetter ook een enorm egocentrische, gecompliceerde en vooral niet-invoelende man te zijn. Ook daar schrijft Gilbert over, het is echt niet alleen een grote lofzang.

Het was meer dat ik het bijzondere van Eustace niet kon ontdekken. Verwondering: ja! Bewondering: nee! De zelfingenomen en arrogante houding van de man raakte op een gegeven moment niet meer van mijn netvlies af.

 

Verder vind ik het natuurlijk prima dat Gilbert schrijft over een persoon waar ze zelf nogal gefascineerd van is. De omschrijving van het boek sprak me namelijk wel aan. Echter, dan verwacht ik ook dat je die fascinatie op je lezerspubliek kan overbrengen. En dat lukte bij mij duidelijk niet.

 

Is het daarom een slecht boek? Nee, dat denk ik niet. Op zich sprak het idee van je afzetten tegen die enorm verspillende consumptiemaatschappij die we nu hebben me wel aan. En Gilbert schetst ook hoe moeilijk het in feite is om je daarvan af te zonderen. Maar het is haar niet gelukt om me te boeien, en het is voor mij ook geen uitnodiging om nog een ander boek van haar op te pakken.

 

Jammer! Maar voor de manier van schrijven geef ik het boek toch nog 3 inktpotjes.

 

Jolanda