Surrender 40 songs, één verhaal – Bono

 

Voor Boekinkt lezen Karin K. en Hilona het boek Surrender 40 songs, één verhaal van Bono en dit is wat zij er van vonden.

Hilona
Sinds jonge leeftijd ben ik fan van U2. Ik kocht mijn eerste concertkaartje op 12-jarige leeftijd en op 13-jarige leeftijd zag ik in oktober 1984 deze geweldige groep in Ahoy Rotterdam. Tot op de dag van vandaag begrijp ik niet, dat mijn toch wel conservatieve ouders hiermee akkoord zijn gegaan. Er volgden nog heel veel meer concerten in de daaropvolgende jaren, niet alleen in Nederland maar ook het buitenland. Uiteindelijk kreeg ik wat moeite met de ‘weldoener’ Bono, die zich voor veel goede doelen heeft ingezet, maar daar tegenover het dubbele durft te vragen voor een concertkaartje waardoor een concertbezoek bijna onbetaalbaar is geworden. Ik heb het gevoel dat me iets door de strot wordt geduwd, er geen vrije keuze meer is en daarom koos ik er uit principiële overwegingen voor om niet meer naar de concerten te gaan. Tot op de dag van vandaag nog steeds met een heel dubbel gevoel. Toch kijk ik ondanks dit, vol spanning uit naar deze autobiografie.  
Karin K.
Ik vind dit boek een must have voor de echte fan en voor de geïnteresseerde. Onder die laatste categorie plaats ik mezelf dan, ik zag ze immers maar 2x in mijn leven. De 1e keer in 1983 op het Werchter festival en in 1984 in de Rotterdamse Ahoy. Lp’s kocht ik tot Rattle and Hum, waarna de liefde wat bekoelde. Toch stond ik weer echt te springen om deze autobiografie te lezen.

(Grappig dat zowel Karin als Hilona in 1984 hetzelfde concert hebben bezocht)

Wat is hun leeservaring na het lezen van de eerste hoofdstukken?

Hilona:
Het boek begint al direct met een knaller. De bijna-doodervaring van Bono, die een aangeboren hartafwijking blijkt te hebben en waarbij een aneurysma op knappen stond, waardoor hij met spoed op de operatietafel belandde. De toon is gezet.
Karin K:
Dat begin kwam bij mij ook meteen binnen. Openhartig, maar ook met veel gevoel voor dramatiek. Ik dacht ‘deze man kan niet alleen prachtige songs schrijven maar ook een boeiend boek over zijn eigen leven.’

Wat vinden zij van het verhaal?

Hilona:
Openhartig vertelt hij over zijn jeugd. Het verlies van zijn moeder wanneer hij 14 jaar is heeft grote impact op het gezin Hewson. Muziek heeft altijd een belangrijke rol in het gezin gespeeld en ook Bono vindt steun in de muziek. In 1976 reageert hij samen met David Evans (The Edge) en Adam Clayton op een oproep van schoolgenootje Larry Mullen jr. Bijzonder is het dat sinds die tijd de band nooit van formatie is gewijzigd en ieder bandlid een even belangrijke rol heeft.
De liefde die Bono heeft voor zijn muze Ali, van prille schoolliefde tot een krachtige persoonlijkheid die trots naast hem staat, maar ook haar eigen leven heeft. We zien de band groeien en groter worden. De successen, maar ook de tegenslagen en ik, ik geniet mee. Veel wist ik al, maar toch lees ik ook nog best wel wat nieuwe dingen.

Karin K.
De opbouwt van het boek is op basis van 40 prachtige songs. Samen met de foto’s en een speciale Spotify lijst is het een bijzondere ervaring. Elk hoofdstuk wordt bovendien vooraf gegaan door een tekening van Bono zelf en een handgeschreven (en daardoor bijna onleesbaar) tekstje.
Hij vertelt over zijn moeilijke jeugd, het vroegtijdige overlijden van zijn moeder, zijn interesse in de muziek, zijn grote jeugdliefde Ali, de lange en moeizame weg naar succes en nog veel meer.

Wat vinden zij van de schrijfstijl van Bono en zijn er hoofdstukken die opvallen of juist tegen vallen?

Hilona
Bono heeft een vermakelijke manier van vertellen en reflecteert met de nodige zelfspot en ik hang aan zijn lippen. Vooral de stukken die gaan over zijn jeugd en de beginjaren van de band vind ik interessant om te lezen. Ik weet dat religie een belangrijk voor hem is en het is logisch dat ook dit in het boek aan de orde komt, maar van mij had dat best wat minder gemogen. Het boek is verdeeld in drie delen en de eerste twee delen lezen vlot weg. 
Tot het laatste deel, waarin vooral de ‘Messias’ Bono spreekt, want hoewel hij tegenspreekt als Messias te willen worden gezien, vind ik dat er toch een ondertoon van zelfverheerlijking is en dat is jammer. Natuurlijk is het mooi en nobel dat hij zijn bekendheid inzet voor de goede doelen, maar waarom heb ik dan toch keer op keer het gevoel dat hij vist naar complimenten en aandacht? Ook hier irriteert het mij en als ik heel eerlijk ben hadden de laatste 200 bladzijden wat mij betreft flink ingekort mogen worden.
Karin K.
Ik heb echt genoten van dit speciale inkijkje. Vooral de moeizame eerste jaren vond ik het boeiendst, maar dat geldt voor elke muziekbiografie. Toch komt Bono ook vaak over als een tiranniek macho-mannetje, en ik begrijp het wel want wil je jezelf staande houden in het muziekwereldje dan kan en mag je niet te lief zijn.
Het laatste gedeelte, waarin Bono steeds meer gaat lobbyen voor goede doelen, vond ik ook een stuk minder. Kopstukken, wereldverbeteraars en Amerikaanse presidenten worden ineens ‘vereerd’ met zijn bezoek. Het boek verzand erdoor in politiek geklets. Bono zou het vast goed doen in de politiek, getuige een quote van hem:
‘Ik heb een behoorlijk geheugen, afgezien van de dingen die ik vergeten ben.’
(Haha, aan wie doet mij dit nu denken?)

Het boek is uit, wat denken jullie?

Hilona
Om het laatste hoofdstuk moet ik lachen, ik denk dat menig lezer hier zijn wenkbrauw bij zal optrekken. De symboliek vind ik echter heel mooi, het maakt de cirkel van zijn leven rond en daarmee vind ik het dus een goed gekozen einde. Of is het toch een (nieuw) begin………….?
Op de laatste pagina’s staan prachtige foto’s die ook voor mij een trip down memory lane zijn.
Karin K.
Het laatste hoofdstuk heeft mij in opperste verbazing achter gelaten. Ik ga er niks over zeggen, wie zou me geloven, haha!

Wat is jullie eindoordeel?

Hilona
Surrender 40 songs, één verhaal is wat mij betreft een must have voor iedere fan of liefhebber, die naast de prachtige lp’s niet in de kast zou mogen ontbreken. Ondanks dat ik niet van alle hoofdstukken evenveel heb genoten blijft er in dit meer dan 600 bladzijden tellende boek genoeg over waarmee ik  mij kostelijk heb vermaakt. Het boek heeft me doen lachen en huilen, het heeft me gerriteerd en geraakt, maar bovenal vermaakt. Daarom krijgt Surrender 40 songs, één verhaal van mij 4 inktpotjes.
Karin K.
Ik vond het al met al een geweldig boek, maar is het door Bono bedoeld als een soort van afscheid? Een nalatenschap? Of schrijft hij straks gewoon nog een autobiografie? Geen idee.
4 Inktpotjes.