‘Wil je deze plaats begrijpen? Dan moet je de verbanden begrijpen, hoe alles en iedereen in elkaar haakt, met onzichtbare draden van relaties, loyaliteit en schuld.
…
Wil je het echt begrijpen? Dan moet je weten hoe we hier
zijn gekomen.’
Met ‘De winnaars’ keren we terug naar Björnstad, het
ijshockey-stadje waar de Björnstad-trilogie van Fredrik Backman zich afspeelt.
Het stadje waar zich dramatische gebeurtenissen hebben afgespeeld maar waar het
leven altijd weer verder gaat. Wat heb ik meegeleefd met de hoofdpersonages uit
de eerste twee delen, en hoe graag wil ik weten hoe het verder met ze gaat.
Wanneer je de boeken uit deze trilogie helemaal nog niet
kent, zal dit je waarschijnlijk helemaal niets zeggen. Maar de boeken spelen
zich af rondom twee nabijgelegen stadjes met elk een eigen ijshockeyteam. Gaat
het dan alleen over ijshockey? Ja en nee.
IJshockey is de rode draad in de boeken maar meer nog draait
het om de bewoners van de twee dorpen. In deel 1, Björnstad, gebeurt er iets
verschrikkelijks en dat werkt in alle drie de delen door. Het zou een enorme
spoiler zijn wanneer je deel 1 en 2 nog niet gelezen hebt, dus ik ga niet uit
de doeken doen wat het is, maar wel dat ik erom heb gehuild, en dat gebeurt mij
niet snel.
Maar dat is de enorme kracht van Backman: hij kan je doen
huilen en lachen in één en dezelfde alinea. Zijn taalgebruik is humorvol,
ontroerend en raak. Zijn personages hebben een sublieme karakteropbouw. Het is
onmogelijk om niet mee te leven en zelfs grote schurken blijken altijd ook maar
mensen in zijn boeken.
‘De winnaars’ is een waardige afsluiting van de trilogie en
ik heb er wederom van genoten. Het boek bevatte alles waar ik op hoopte: angst,
verdriet, humor, weemoed en vooral veel liefde en hoop. Want dat is wat Backman
kan: ondanks dat je weet dat er iets niet goed gaat aflopen, is het toch een
hoopvol verhaal.
Tja, en om mijn lofzang over de Björnstad-trilogie mee af te
sluiten, kan ik maar één ding zeggen: lezen maar! Je hoeft echt niet van
ijshockey te houden om je mee te laten voeren door de boeken.
Was er dan echt helemaal geen minpuntje aan dit derde deel?
Jawel, de dikte van dit boek maakte dat ik sommige stukken wat langdradiger
vond dan bij de eerste boeken. Maar omdat er heel duidelijk naar een einde
wordt toegewerkt, begrijp ik dat. En aan het einde was ik dat alweer helemaal
vergeten. Want dat is zo mooi, zo krachtig, zo alles!
4,5 inktpotje, en ontroerd door het afscheid van Björnstad!
Jolanda
Geen opmerkingen:
Een reactie posten