Als de dood zicht is al weer de vierde roman. Eerder las ik van deze auteur het boek Winterwater wat destijds een behoorlijke indruk op mij heeft gemaakt en waarvan ik nog steeds vind dat dit boek verplichte literatuur zou moeten worden voor iedere -loog, goog en/of jeugdwerker. Fantastisch om te lezen dat dit boek werd opgenomen in de literatuurlijst van verschillende middelbare scholen.
De cover:
Opvallend is deze cover absoluut. We zien een persoon stevig vastgesnoerd in dwangbuis, vanaf de rug gezien. De gekozen kleuren zijn stemmig. Deze cover intrigeert en ik zou deze dan ook zeker oppakken in de boekhandel. Op de achterzijde staat een man (de auteur) met gebogen hoofd, boven hem het 2e deel van de titel: ‘houd ik mijn adem in’ en de prikkelende tekst: Acht jongeren in een psychiatrische jeugdkliniek, één heeft er een boek over geschreven…….
Opvallend is ook de foto op de linker- en rechter binnenflap. Wederom de auteur die ons nu aankijkt in dwangbuis, echter nu met één arm los en zijn hand voor de mond. Wat mag er niet verteld worden of probeert deze persoon angstvallig zijn adem in te houden, omdat de dood zucht…..?
Het verhaal:
Feit en fictie wandelen hand in hand door dit verhaal dat zich afspeelt in een psychiatrische jeugdkliniek in de jaren negentig. Acht bewoners zijn in een groot huis tot elkaar en het leven veroordeeld. Hoe overleef je op een plek waar niets is wat het lijkt en waar de wereld, gezien door jouw ogen, een illusie is?
Nog voordat ik het eerste hoofdstuk lees, word ik al geraakt door de gekozen quote van Robin Williams: “You’re only given a little spark of madness. You musn’t lose it.’ en kan alleen maar denken: Ja!
We maken kennis met Frank. Frank heeft eigenlijk iedereen
die hij lief had verloren. Zijn jongste zusje ten gevolge van wiegendood, zijn
ouders die om kwamen bij een auto-ongeval en uiteindelijk ook zijn oom en tante
die de zorg voor hem overnamen nadat zijn ouders kwamen te overlijden. Zij
komen om het leven wanneer er in hun boerderij een allesverwoestende brand uit
breekt. Frank is bijna achttien jaar oud wanneer hij in deze hopelijk laatste
jeugdinrichting komt te wonen. Als hij straks achttien is wordt hij geacht voor
zichzelf te kunnen zorgen. Maar is dit wel haalbaar? Hoewel ik hier al wel van
op de hoogte ben, schrik ik er enorm van dat we nu anno 2023 ten opzichte van
de jaren 90, dus eigenlijk nog geen reet zijn opgeschoten.
Al lezende leren we alle bewoners van het huis kennen. Ieder met zijn of haar
verhaal. Quinten, die zich regelmatig in de nesten weet te werken door zijn
impulsieve karakter. Fenna erg introvert en op zichzelf. Thea, nadrukkelijk
aanwezig en juist heel extravert. Reinout die door zijn Gilles de la Tourette
mij regelmatig laat grinniken. Joachim die moeite heeft om zijn emoties onder
controle te houden, wat vaak leidt tot boze uitbarstingen. Mirjam heeft te
kampen met ernstige smetvrees, dat niet alleen voor haarzelf maar ook voor de
mensen om haar heen erg lastig is en tot slot leren we Felix kennen die in zijn
jeugd te maken heeft gehad met ernstige psychische en lichamelijke mishandeling.
Daarnaast leren we hun 4 begeleiders kennen, die hen klaar proberen te stomen
voor een leven op eigen benen in de grote, maar ook kwetsbare buitenwereld. Dit
alles gebeurt met vallen en opstaan en zeker wanneer de karakters zo
verschillend zijn, de nodige commotie.
Mijn leeservaring:
Lex heeft een beeldende haast filmische schrijfstijl en bladzijde na bladzijde
geniet ik van zijn mooie taalgebruik. Al lezende leer je de hoofdpersonages
goed kennen en ga ik stuk voor stuk een beetje van ze houden. Hun
levensverhalen grijpen me aan, maar toch doet het verhaal nergens ‘overdreven
dramatisch of zielig aan’. De karakters komen tot leven en het verhaal leest
alsof je er zelf onderdeel van bent. Het boek is puur en rauw geschreven, maar
ook de humor is goed vertegenwoordigd. Ik moet regelmatig lachen om bepaalde
geschetste situaties, maar pink ook rustig een traantje weg wanneer het me
aangrijpt. Het verhaal zet tot denken en roept af en toe ook de nodige vragen
op en wanneer je denkt te weten hoe de vork in de steel zit komt Lex nog even
met een verrassende plotwending, die alle vragen beantwoordt en waardoor alles
klopt.
Mijn eindoordeel:
Na het lezen van Winterwater en nu ook na het lezen van Als de dood zucht, houd
ik mijn adem in ben ik van mening dat deze auteur het verdient om door het
grote publiek ontdekt te worden. Daarnaast vind ik dat ook dit boek op de
verplichte literatuurlijst zou moeten komen voor een ieder die een opleiding
volgt in de jeugdhulpverlening.
In de binnenflap staat geschreven: Dit boek lees je niet, dit boek beleef je
en het verhaal en zijn bewoners zul je nooit meer vergeten………..
Daar kan ik het eigenlijk alleen maar volledig mee eens
zijn.
Dit boek verdient het om gelezen te worden!
Daarom krijgt Als de dood zucht, houd ik mijn adem in van Lex Paleaux van mij 5
inktpotjes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten