‘Ik houd van jou,
met heel mijn hart en ziel
houd ik van jou.
Langs de zon en maan
tot aan het ochtendblauw,
ik houd nog steeds van jou.’
Liefde van later – Herman
van Veen
Violette Toussaint is
beheerder van een begraafplaats, en naast het verzorgen van de graven biedt ze
in haar kleine huisje een luisterend oor en steun aan bezoekers. Wanneer op een
dag politiechef Julien aanklopt aan haar deur met een ongebruikelijk verzoek
van zijn overleden moeder, zet dit haar overzichtelijke leven op losse
schroeven. Langzaam ontvouwt zich zowel het levensverhaal van de moeder van
Julien als ook Violette’s eigen tragische levensverhaal.
Met een dichtgeknepen keel en
een zucht sloeg ik het boek aan het einde dicht. Bitterzoet, poëtisch,
sfeervol, kippenvel, emotioneel, liefdevol….. het zijn zomaar wat termen die
bij me bovenkomen wanneer ik aan dit verhaal denk. Eigenlijk wist ik vanaf de
eerste paar bladzijdes al: dit is een boek wat je moet ondergaan. Je laten
meevoeren door de prachtige zinnen en het verhaal wat zich langzaam ontvouwt.
Eigenlijk vertelt dit boek
twee verhalen. Als eerste is er het verhaal van het weesmeisje Valérie die als
een blok valt voor de enigszins onbehouwen Philippe, die haar ontelbare keren
ontrouw is maar haar de liefde van haar leven schenkt: haar dochtertje Léonine.
Daarnaast ontvouwt zich het verhaal van de moeder van Julien, die we leren
kennen aan de hand van een dagboek en wat tevens een liefdesverhaal omvat: een
gepassioneerde maar tevens onmogelijke relatie tussen Irène en Gabriel. Vanuit
het heden en verleden én de dagboekfragmenten volgen we de bijzondere levens van
verschillende personages, waarbij de verhaallijnen steeds meer met elkaar
verweven raken.
Vanaf het eerste moment weet
Valérie Perrin een bijzondere sfeer te creëren waarin leven, dood en liefde
centraal staan. Het verhaal is zowel tragisch en verdrietig als sprookjesachtig
mooi. Elk hoofdstuk begint met een poëtische zin waarvan ik me afvroeg of deze
niet op grafstenen zouden kunnen staan. Want met deze opschriften schenken we
geen ode aan de dood maar gedenken we vooral het leven.
‘We denken dat de dood
afwezig is wanneer hij in het geheim aanwezig is’.
Dood en leven, liefde en
verdriet, afschuw en verwondering, goed en kwaad liggen in dit verhaal dicht
bij elkaar. Heel subtiel weet de auteur personages om te vormen van de grootste
bullebak naar personen voor wie je sympathie gaat opbrengen. Nergens is het
verhaal zwart-wit maar net als de bloementuin van Violette vol kleur. En ook al
komt het leven in zijn meest zwarte scenario’s voorbij, het verhaal voelt nergens
zwaar. Daarnaast houdt het je aandacht tot het einde vast omdat er een groot
geheim in verborgen zit wat zich pas op het laatste moment volledig ontvouwt.
Het verveelt geen moment en laat je alles voelen: boosheid, vreugde, compassie
en verdriet.
Zoek je dan ook een boek waar
je volledig in kan verdwijnen, dan is dit echt een aanrader.
En mocht je denken: hé, dit
doet me denken aan een boek wat ik al eerder heb gezien/gelezen, dan kan dat
kloppen. Dit boek is in november 2021 al eerder uitgegeven met een andere cover
én titel, namelijk ‘De bijzondere levens van Violette’. Ik moet eerlijk zeggen
dat ik niet helemaal begrijp waarom deze nieuwe aanpassingen zijn gedaan. Zelf
vind ik zowel de vorige titel als cover veel beter bij het verhaal passen, die zijn
namelijk wat mysterieuzer. Laat je daarom niet leiden door de nieuwe, wat
zoetere cover. Ik vind dat die dit bijzondere verhaal niet helemaal recht doet.
4 inktpotjes
Jolanda
Geen opmerkingen:
Een reactie posten