Ik moet heel eerlijk bekennen dat ik erg nieuwsgierig was naar dit boek. Ik denk dat het bijna niet te bevatten is hoe het is om op te groeien binnen de koninklijke muren en ik weet niet of ik dat zou hebben gekund.
Het boek is opgedeeld in drie delen. Het eerste deel begint met de dood van zijn moeder. Het raakt me om te lezen dat hij lang heeft gedacht dat zijn moeder niet echt dood was, maar dat alles in scene is gezet zodat zij een ongestoord leven zou hebben ver uit de buurt van de paparazzi, die het haar leven zo moeilijk hebben gemaakt. Ik verbaas mij erover dat de beide jongens dus nooit in de gelegenheid zijn gesteld om afscheid te nemen van hun moeder. In dit deel lezen we ook over zijn schooltijd. Hoe hij op zijn tenen moest lopen, omdat de opleiding eigenlijk te hoog gegrepen was voor hem. Hij vertelt open over zijn druggebruik en ook het incident met het nazi-uniform komt aan bod. Zijn liefde voor Afrika, in het bijzonder Botswana en de fijne tijd die hij had als hij ervoor kiest om te gaan werken op een boerderij, ver weg van de bewoonde wereld, in Australië. Ver weg van de roddelpers. Pijnlijk om te lezen hoe je tussen de regels door leest hoe hij hunkert naar de aandacht van zijn vader, die zijn best doet, maar ook wordt beperkt door het instituut (het Britse koningshuis). Ook verbaas ik mij over de houding van zijn broer William, die eigenlijk voor de buitenwereld niets van Harry weten wil.
Het tweede deel gaat over zijn tijd in het leger. Wanneer hij in Afghanistan actief zijn land wil dienen, wil vechten, lezen we zijn frustraties wanneer hij keer op keer wordt teruggehaald omdat hij als Prins Harry een te geliefd doelwit is voor de Taliban. Weer wordt hij beperkt door wie hij is. Zijn jaren in het leger hebben ook hun sporen achter gelaten. Hij verteld eerlijk hoe hij deze gevoelens alsook het nog steeds diep gewortelde verlies van zijn moeder verdooft met drugs.
Het derde deel is geweid aan zijn grote liefde Megan. Zij houdt van hem en niet van zijn titel. Een zelfstandige vrouw, actrice, niet direct de eerste keuze van de familie. Prins Charles kan het aanvankelijk wel goed met haar vinden, maar toch loopt alles anders. De strenge protocollen die belangrijker zijn dan het geluk en de gezondheid van Harry en Megan. Voor een normaal persoon niet te bevatten. De familie die uit hoofde van ‘oma Elisabeth’ besluiten neemt die nadelig zijn voor Harry en Megan. Ik kan zo goed begrijpen dat ze uiteindelijk voor zichzelf hebben gekozen. Hun eigen geluk, maar tegelijkertijd besef ik dat het eigenlijk een hele verdrietige stap is, die ze noodgedwongen hebben moeten zetten.
Al met al heb ik ontzettend te doen met deze jongen. Het
verdriet door het verlies van zijn geliefde moeder op jonge leeftijd, het
gebrek aan steun en begeleiding hierna. De hunkering naar liefde en
geborgenheid. Een vader die wel van hem houdt maar door zijn eigen opvoeding en
misschien toch ook wel zijn koppigheid, niet de liefde kan geven wat zo gewenst
is. De wetenschap dat je altijd op de tweede plaats komt, reserve bent. De
trauma’s die hij opliep tijdens zijn actieve dienstjaren, die ook hun sporen
hebben nagelaten. Hoe hij de liefde waar hij zoveel naar hunkerde vond bij
Megan en hoe zij nu genieten van elkaar en hun twee kinderen, zonder dagelijks
paparazzi of de strenge protocollen van het Engelse Koningshuis. Het geluk dat
hij nu eindelijk heeft gevonden, maar wat hij uiteindelijk heeft moeten bekopen
met het verlies van zijn familie.
Reserve van Prins Harry krijgt van mij 4 inktpotjes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten