Atlas Het verhaal van pa Salt door Lucinda Riley en Harry Whittaker

 

Daar ligt hij dan eindelijk voor me. Het laatste deel van "De zeven zussen" Atlas.

Toen ik hoorde dat Lucinda Riley overleden was schrok ik erg. Verschrikkelijk dat ze zo jong nog al overleed. Ik was ook bang dat er ook geen laatste deel van de serie meer zou verschijnen. Ik was dan ook blij te lezen dat Lucinda Riley haar zoon, Harry Whittaker, het laatste boek zou schrijven. Hij was voor haar overlijden al door haar op de hoogte gebracht van de verhaallijn die zij in gedachten had.
Ik ben benieuwd of het nog in de stijl geschreven is.

Voor het lezen zit ik even te denken hoe het vorige deel ook alweer afliep. Ik weet nog dat er iets was met een wat oudere vrouw die de 7e zus zou zijn, maar hoe het precies zit weet ik niet meer. Ik hoop dat het boek met een terugblik begint.

Ik ben erg benieuwd of Pa Salt nog leeft en wat zijn beweegredenen waren om de meiden te adopteren. Zou hij ook hun echte, biologische, vader zijn?

Zou de geheime lift, die in één van de delen genoemd werd, die naar een net zo geheime ruimte leidde ook nog een rol spelen? Zou pa Salt daar in een afgesloten ruimte leven? Zou hij op afstand willen kijken hoe zijn meiden het zonder hem doen?

Op de cover staat een tuin met een armillarium in een vijver. Via een doorkijkje kijk je op een meer of een zee. Het zal uiteraard het eiland Atlantis zijn. Het eiland waar 6 van de zussen opgroeiden.

Op de achterflap:
Parijs, 1928. Een voor dood achtergelaten jongen wordt in huis gehaald door een liefdevolle familie. Daar bloeit hij volledig op, maar het blijft een mysterie wie hij écht is. De jongen weigert een woord los te laten over zijn verleden. Net als hij de ellende waarvoor hij is gevlucht bijna is vergeten – evenals de belofte die hij heeft gezworen na te komen – rukt het kwaad op in Europa en weet hij dat hij weer zal moeten vluchten.

De Egeïsche zee, 2008. De zeven zussen, voor het eerst compleet, ontmoeten elkaar aan boord van de Titan om afscheid te nemen van hun geliefde Pa Salt. Tot ieders verbazing heeft hij aan de zevende zus de sleutel van hun verleden toevertrouwd – maar iedere waarheid die wordt onthuld, roept nieuwe vragen op. Kenden de zussen hun geliefde vader eigenlijk wel? En wat zijn de gevolgen van zijn lang verborgen geheimen?

Atlas: Het verhaal van Pa Salt, het achtste deel in de immens populaire serie over liefde, verlies en de zoektocht naar wie je werkelijk bent, brengt De zeven zussen tot een prachtig en onvergetelijk einde.

De achterflap licht dus al een stukje van de geheimen van pa Salt op. Ik ga er tenminste vanuit dat de 10 jarige jongen pa Salt zal zijn.

Het verhaal start in 1925 met 2 jongens in Siberië.

Daarna volgt het dagboek van een jonge vluchteling. Hij is gevlucht naar Frankrijk en opgenomen in het gezin van de familie Landowski. Het is inmiddels 1928. Wat er in de tussenjaren plaatsvond staat hier nog niet te lezen.

De jonge vluchteling spreekt niet, omdat hij bang is verkeerde dingen te zeggen en daardoor weer op straat gezet zal worden. Daarom krijgt hij een dagboek omdat dat misschien kan helpen hem weer aan het spreken te krijgen. In het dagboek lezen we over zijn belevenissen. Ook lezen we dat Landowski bezig is met een groot beeld wat in Rio de Janeiro .zal komen. De Christo waar het ook in het eerste deel van de serie om draaide.

"Kijk naar de Zeven Zusters van de Pleiaden, mijn jongen. Die zullen er altijd zijn, érgens, en over je waken en je beschermen als ik dat niet kan."

Dit kreeg de jonge vluchteling van zijn vader te horen toen ze nog samen waren.

De hele serie draait om de zeven zusters en de geheimen van hun adoptie en het hoe en waarom staat in dit deel laatste deel van de serie te lezen.

Na het dagboek van de jongen in Frankrijk volgen delen waar de zussen hun verhaal doen en nieuwe delen uit het dagboek. Vanwege spoilers wil ik hier niet teveel over prijsgeven.

Net over de helft wil ik eigenlijk even niet verder meer lezen. Niet omdat het boek niet goed is. Het boek is juist heel goed. Het is me even te ingrijpende…
Het verhaal blijft tot het einde heel goed en ik heb er dan ook echt van genoten.
Ik vond het alleen wel jammer dat het zolang geleden was dat ik de andere boeken las en had regelmatig iets van wie is dat ook alweer en bij wie hoort die persoon.
Daarom wil ik als tip geven om de eerdere boeken voor het lezen nog even in te kijken en globaal te lezen, totdat het verhaal terug is in de herinnering.

Het boek leest weer heerlijk weg en het is zeker niet gelijk te merken dat het nu door de zoon geschreven is en niet door Lucinda Riley zelf. Er wordt weer gebruik gemaakt van mooie beeldende taal: Bij het hek werden we ontvangen door een bezemsteel van een vrouw...

De structuur van de boeken is ook gelijk aan de herkenbare structuur van Lucinda Riley.

Op mijn vragen vooraf heb ik zeker antwoord gekregen. Het boek voldoet dan ook geheel aan mijn verwachtingen.

4,5 sterren. Ja sterren in dit geval. Sterren spelen immers ook een grote rol in het boek