De 16-jarige Sage is de helft
van een tweeling. Haar zus Rosemary is enige tijd geleden overleden aan een
longontsteking, tenminste dat is wat haar moeder en stiefvader haar hebben doen
geloven. Inmiddels is ook Sages moeder overleden en leeft Sage samen met haar
stiefvader, die vaker dronken dan nuchter is.
Dan komt er ineens een vreemd
telefoontje dat Rosemary vermist zou zijn. Ze is helemaal niet overleden maar blijkt
ooit opgenomen te zijn in een instelling voor kinderen met een beperking, te
Willowbrook State School. Sage heeft altijd wel geweten dat haar zusje ‘anders’
was dan zij, maar deze opname hebben haar ouders voor haar achtergehouden.
Wanneer haar stiefvader geen aanstalten maakt om Rosemary te gaan zoeken,
besluit Sage zelf op onderzoek te gaan en ze vertrekt op eigen houtje naar de
Willowbrook State School voor informatie. Maar eenmaal daar aan gekomen gaat er
iets gruwelijk mis: Sage wordt aangezien voor haar zusje Rosemary en wordt meteen
opgesloten. Wat ze ziet in de instelling gaat ieders bevattingsvermogen te
boven. Zal het haar lukken om anderen ervan te overtuigen dat zij niet Rosemary
is, maar Sage?
Dit verhaal over de
Wilowbrook State School is losjes gebaseerd op waargebeurde feiten. Ellen Marie
Wiseman heeft hierbij twee waargebeurde verhalen gecombineerd: de misstanden op
Willowbrook State School én dat van een seriemoordenaar die een medewerker
bleek te zijn van deze school. Wel is het verhaal verder een fictief verhaal.
Ik vind het lastig te
verwoorden wat ik nu precies van het boek vond. Het feit dat deze school echt
bestaan heeft en dat zich hier afschuwelijke praktijken hebben plaatsgevonden
is afschuwelijk, en Wiseman beschrijft de sfeer en de praktijken op een
indringende manier. Dit kan dan ook niet anders dan afschuw opwekken en indruk
maken. Echter doordat ze deze beschrijvingen keer op keer herhaald, viel voor
mij het effect een beetje weg. Het stompt af en dat doet het natuurlijk bij
Rosemary en haar medebewoonsters ook. Maar ik merkte dat ik delen van het
verhaal ging skippen omdat ik er steeds minder bij ging voelen.
Wel werd ik door de
conversaties van Rosemary met schoonmaker Eddie ernstig op het verkeerde been
gezet. In verband met spoilers kan ik daar verder niets over zeggen, maar
daarin verraste de auteur me toch.
Door twee verhaallijnen te
combineren, dat van de Willowbrook State School én de seriemoordenaar krijgt
het boek een sausje waarvan ik niet verwacht had, dat het daar naartoe zou
gaan. Aan de ene kant was dat een verrassende wending, maar aangezien ik vooral
een boek vol drama verwacht had, werd dat met die tweede verhaallijn toch
anders. Ik had juist gehoopt op wat verdieping van de personages, maar dat kwam
voor mij niet goed uit de verf. Ook had ik graag wat meer willen horen over de
tweeling voordat Rosemary werd opgenomen in de instelling. Dit had het verhaal
voor mij completer gemaakt.
Is het daarmee een slecht
boek? Nee, dat kan ik niet zeggen. Het miste voor mij vooral verdieping. Er
waren dingen te veel en er waren dingen voor mij te weinig in het boek. Hiermee
wist het bij mij net niet de juiste snaar te raken. Het was een beetje als een
recept uit een kookboek waarvan de foto er veelbelovend uitziet, er met de
ingrediënten op het eerste oog niets mis is, de beschrijving ook goed uit te
voeren valt, en dat je wanneer het klaar is denkt: mwah, het is wel aardig,
maar op het plaatje zag het er toch beter uit.
3 inktpotjes
Jolanda
Geen opmerkingen:
Een reactie posten