De bibliotheek van geheime dromen – Michiko Aoyama

 

‘Het leven is altijd een grote chaos. In welke omstandigheden je ook bent, het gaat toch nooit zoals je had gedacht. Maar andersom wachten je ook aangename verrassingen die je zelf nooit had kunnen bedenken. Per saldo komt het vaak genoeg voor dat je denkt: goed dat het niet liep zoals ik had gewenst. Als je plan of je verwachting in de war wordt geschopt, hoef je dat niet als pech of als mislukking te beschouwen. En al doende veranderen we, ik ook, ieder mens.’

 Vijf verschillende mensen die op een kruispunt van hun leven staan. Alle vijf komen ze op min of meer toevallige wijze terecht bij een bibliotheek in een klein buurthuis is Tokio. Daar werkt de bijzondere bibliothecaresse Sayuri Komanchi, die haar bezoekers niet alleen advies geeft over boeken, maar ook luistert naar hun verhalen. Na een gesprek krijgen de bezoekers altijd een bijzonder boek aangeraden, waarin ze herkenning kunnen vinden voor hun situatie maar ook een opdracht kunnen vinden om hun leven een nieuwe draai te geven.

 Meestal draai ik mijn hand niet om voor het schrijven van een recensie, maar bij dit boek vind ik dat lastig.

Ja, het is een mooi en warm verhaal, absoluut. Ook staat het bol van de meest prachtige wijsheden. De vijf verhalen van heel verschillende mensen in ook weer heel verschillende levensfases zijn uiteraard allemaal verschillend. Wel doorlopen ze allemaal min of meer hetzelfde proces. Ze bezien hun leven, komen door toeval of advies bij de bibliotheek terecht, ontvangen een voor hun bijzonder boek en dit brengt hun inzicht in hoe ze verder moeten. Daarnaast worden deze vijf mensen aan elkaar verbonden door parallelle gebeurtenissen of personen die in meerdere levensverhalen terugkomen. Niet heel belangrijk voor het verhaal, maar wel mooi om die verbindingen te zien.

Het is vooral een verhaal van kracht en accepteren wie je bent. Dat je niet altijd het hoogst haalbare hoeft na te streven, maar dat er altijd genoeg moois in het verschiet ligt als je het maar durft te zien. Een verhaal van loslaten of je juist ergens aan vastgrijpen, van accepteren en groeien. Er komen heel veel thema’s van persoonlijke groei voorbij en ik denk dat iedereen óf zichzelf óf een ander in één van de personages zal herkennen.

 Ook is het een warm verhaal en met heel veel respect geschreven voor afwijkende personages, zonder oordeel. Ook dat geeft herkenning. Niet het uiterlijk of de levensfase zegt iets over hoe iemand is, we zijn in de eerste plaats mensen met ieder zijn eigenaardigheden. En ook al doet het boek een beetje dromerig en sprookjesachtig aan, het leven is zeker niet altijd een sprookje maar je mag altijd blijven dromen.

 Maar, hoe mooi ik het verhaal ook vond, het raakte me maar half. Ik merkte dat ik moeite had om mijn concentratie bij het verhaal te houden, misschien omdat het vooral lief en warm was maar nergens echt de diepte in ging. Ik miste net dat extraatje waardoor ik van een verhaal zou kunnen houden.

 Omdat ik denk dat dit een boek is wat mensen net een steuntje in de rug kan geven, of omdat je op zoek bent naar iets wat voelt als een warm dekentje, geef ik het boek toch 4 inktpotjes.

Maar ik denk niet dat het verhaal is wat me lang zal bijblijven.

 Jolanda