Een zaak om de pest aan te hebben
In de Kerk van Annan de Profeet in de Londense wijk Deptford
vindt poetshulp Uliana het lijk van pastor Caleb Annan. In een kamertje
verborgen achter een kast stuit de politie op een zieltogende nog amper in
leven zijnde jongeman. Voor Anjelica Henley en haar team van de SCU of het
Serial Crime Unit is het het begin van een zenuwslopend onderzoek
Die eerste bladzijden van ‘De stille kamer’ laten niks aan de
verbeelding over, want de auteur trakteert meteen op een zeer expliciete
beschrijving van een martelscène. Niet voor tere maagjes!
Anjelica en haar teamgenoten dragen letterlijk en figuurlijk
de littekens van de zaak Peter Olivier, een zaak die ze nog lang niet hebben
kunnen loslaten. Heb je ‘De puzzelman’ (nog) niet gelezen? Geen nood! Je kan naar
hartenlust en ten volle genieten van ‘De stille kamer’. Hou er wel rekening mee
dat, telkens wanneer naar gebeurtenissen in het vorige boek wordt verwezen, je
nieuwsgierigheid naar dat boek steeds meer zal worden aangewakkerd. 😊
Het onderzoek verloopt realistisch. De lezer is getuige van
elke onderzoeksdaad: hij/zij loopt in gelijke tred met de rechercheurs mee als
stil altijd aanwezige bijkomend paar ogen. En dat is niet alles! Ondertussen
krijgt de lezer de gruwelijke beelden van de martelingen op zijn netvlies
geserveerd: je staat er werkelijk op te kijken! Bijgevolg weet je nog eerder
dan de politie hoe de folteringen verlopen! Onnodig nog te benaderukken dat de
schrijfstijl op zijn minst beeldend te noemen is?
Het team van Anjelica Henley is een voorbeeld van
diversiteit. Nagenoeg elk teamlid dealt met zijn of haar eigen demonen. Het
best uitgewerkt zijn Henley en Ramouter. Dat er in het privéleven van
teamleidster Anjelica heel veel roert is helaas niet bijster origineel.
Uitdagingen zijn er allerhande. Raciale verschillen óf overeenkomsten lijken
wel een dingetje te zijn voor de auteur, aangezien dat thema in de loop van het
verhaal meermaals voorbijkomt. Ook psychische problemen, manipulatie, misbruik,
zelfmoord en fanatisme zijn als thema in belangrijke mate aanwezig in tekst en
dialogen. Die dialogen zijn vlot, betekenisvol en altijd functioneel. Het
sarcasme en cynisme waarmee ze worden gekruid verlichten de naargeestige sfeer
die logischerwijze voortvloeit uit de gruwelijke misdaden en moorden die worden
gepleegd.
De dader(s) blijft/blijven lang onder de radar. Trouwens,
betreft het één enkele zaak of meerdere? Is de pastor slachtoffer of dader of
beide? Anjelica krijgt er zo een moreel dilemma bij. Wanneer de ontbrekende
schakel wordt geïdentificeerd, wordt de afschuwelijke waarheid duidelijk voor
Henley en haar team. Leuk is dat de auteur in plaats van alles met zoveel
woorden te verduidelijken, vertrouwt op het deductievermogen van de lezer en
deze ook zelf de puzzel laat leggen. Heel veel is niet wat het lijkt te zijn.
Echt spannend is het boek niet, wel gruwelijk en psychologisch
uitdagend. Gruwelijk beeldend, heel invoelend qua toon, een gevarieerd maar
nooit fancy woordgebruik, vlot … Nadine Matheson is er met vlag en wimpel in
geslaagd om een degelijk uitgewerkte whodunit neer te zetten die meer dan 400
pagina’s lang aan je kleeft en je hoofd inneemt. Het is nu wachten op de
volgende zaak voor Anjelica en haar team, want iets doet vermoeden dat Londen
en omstreken nog meer criminelen herbergen die nillens willens het zullen
moeten opnemen tegen Henley’s team.
4 inktpotjes
Anita
Geen opmerkingen:
Een reactie posten