Ik hoorde het laatst weer door een geïnterviewde boze burger gezegd worden: ‘Nederland is een heel tolerant land’. Nou ….. dat ‘is’ kun je tegenwoordig gerust vervangen door ‘was’. Want achter zo’n statement verschijnt 9 van de 10 keer de opmerking; ‘maar er zijn grenzen’. Nederland heeft heel lang een zelfbeeld gehad van openheid en tolerantie maar helaas bevinden we ons al een tijdje op een afglijdende schaal.
Roxane van Iperen wilde graag onderzoeken waarom dit zo is,
en kwam uit bij de middenklasse, die jarenlang zijn handelen en denken baseerde
op liberale waarden van kansengelijkheid en fatsoenlijke publieke voorzieningen
voor iedereen. Hier kwam ergens echter een ommekeer in en sindsdien richt deze groep
zich meer en meer op zelfbehoud.
In deze essay gaat Van Iperen op zoek naar waar dit vandaan
komt, verbindt hieraan de opkomst van populistische politieke partijen en komt
vervolgens uit bij een groep die zich tijdens de coronacrisis liet gelden en
wat zij noemt ‘wellnessrechts’, een groep van bezorgde moeders en influencers
uit de welzijnshoek.
Ik vind dit soort onderwerpen altijd reuze interessant en
dat maakte dus dat ik dit essay graag wilde lezen. Want ook ik heb me tijdens
de coronacrisis regelmatig verbaasd én geërgerd over uitspraken van bepaalde
mensen.
Roxane heeft met deze essay een goed leesbare analyse neergezet.
Wat ik lastig vond is dat het in korte tijd heel veel verschillende onderwerpen
aanstipt, waar niet heel diep in gegraven wordt. Misschien heeft Roxane dit wel
gedaan maar in een essay kun je natuurlijk maar beperkte informatie kwijt. Het
voordeel hiervan is wel dat het leesbaar blijft voor een grote groep mensen.
Ondanks de minder grote diepgang heb ik er zelf wel een
aantal dingen uit geleerd. Vooral het voortdurend terugvoeren van acties en
uitspraken in Nederland naar het handelen van de extreemrechtse groepering
QAnon in Amerika heeft mij toch een aantal keer een uitroep van walging ontlokt.
Ook de handel en wandel van onze politieke partijen vond ik onthullend.
Rest ons nog de vraag: hoe kunnen we dit alles weer keren?
Roxana geeft ook daar wat korte antwoorden op.
Eigenlijk is deze essay gewoon te kort en van mij had zij
dit ook in een boek mogen uitwerken. Echter doordat dit zo behapbaar is
opgeschreven hoop ik dat ze hiermee een grotere groep Nederlandse lezers
bereikt. Want dit is belangrijk, en ik hoop ook van harte dat dit leesbare
betoog snel een plek krijgt in de lesstof van scholieren.
4 inktpotjes
Jolanda
Geen opmerkingen:
Een reactie posten