Soms sneeuwt het in april- Janneke Siebelink

 

‘Van alle niveaus van sterven, kies jij de meest bewuste uit. Het meest pijnlijke. Jij houdt je adem in en doet alsof je leeft en je hoopt, hoopt heel hard dat niemand te veel van je zal houden. Want je kunt het alleen maar kwijtraken.’

 

‘Katharina en haar man Peter zijn op een korte vakantie op Texel. Katharina is zwanger, maar hun relatie lijkt aan een zijden draadje te hangen. Wanneer ze in de auto een confronterend gesprek voeren dringt het verleden van Katharina zich aan haar op. Haar jeugd kenmerkte zich door een arm emotioneel en gecompliceerd milieu. Als kind zit ze met veel vragen over haar geboorte en de geschiedenis van haar familie, maar die vragen wimpelen haar ouders en oma weg. Toch voelt Katharina feilloos aan dat er een moeilijke waarheid achter schuil gaat, en dat die deels met haar te maken heeft. Door het zwijgen van haar ouders ontwikkelt Katharina een groot schuldgevoel, zo sterk zelfs dat ze haar hele leven het gevoel blijft houden dat ze er niet mag zijn.

Ook de relatie met haar man Peter heeft hieronder te lijden. Zal Katharina op tijd inzien dat ze haar demonen moet bezweren en het lot zelf in handen mag nemen?’

 

Deze debuutroman van Janneke Siebelink is gebaseerd op een waargebeurde familiegeschiedenis. Siebelink schreef in opdracht voor verschillende families hun geschiedenissen op. Dit liefdesverhaal liet haar niet los en verwerkte ze in deze roman. We krijgen hier tevens een stukje geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog mee waar we maar weinig over horen.

In het boek volgen we een paar verschillende verhaallijnen: dat van de volwassen Katharina en haar man Peter, de 12-jarige Katharina, haar moeder Helena en dat van de Duitse soldaat Friedrich. Het verhaal begint heel sterk met de verhaallijnen van de volwassen Katharina en dat van haar 12-jarige ik. De vragen waar ze als kind mee zit, het trauma en de uitwerking op haar latere persoonlijkheid krijgt in de eerste helft van het boek zo’n diepe emotionele onderlaag mee dat het me naar de keel greep. Wat een knap staaltje vertelwerk laat Siebelink hier zien!

 De tweede helft van het boek maakte echter helaas wat minder indruk op me. Er wordt vanaf dat moment geswitcht naar het verhaal van moeder Helena en dat van haar geliefde Friedrich. Deze verhaallijnen zijn boeiend en daar komen we steeds meer te weten over het achterliggende verhaal van het trauma, maar emotioneel kwam het niet bij mij binnen. De toon van het vertellen is anders, het komt gehaaster over en is zelfs wat slordiger. In één hoofdstuk over Friedrich vindt ineens een perspectiefwisseling plaats, wat nergens anders in het boek gebeurt. Ik begreep de intentie van het tweede gedeelte maar dat pakte voor mij minder goed uit. Gelukkig komen we aan het eind van het boek weer meer bij Katharina uit en daar proefde ik ook weer de sfeer van het eerste gedeelte. Dit maakte dat ik het boek wel met een tevreden gevoel dichtsloeg.

Ik vind het boek dan ook een veelbelovend debuut, en als Siebelink in een volgend boek de manier van vertellen zoals in het eerste deel van het boek vast weet te houden, dan heeft ze er aan mij een fan bij.

 3,5 inktpotje

Jolanda