Mijn naam....
Stilte...
Voor mensen die mij goed kennen klinkt deze titel erg onwaarschijnlijk. Je kunt namelijk veel over mij zeggen, maar niet dat ik stil ben. Als ik ergens ben, dan weet je ook zeker dat ik er ben! Lachen, praten, springen en wat nog meer.
Ik wil ook, bijna, altijd geluid om mij heen. Radio, tv, liefst muziek. Stilte, ik kan er weinig mee.
Toch kan ik het wel, stil zijn.
Op vakantie moet ik ook altijd zo'n grote mooie kerk bezoeken. Ik kan daar dan rustig een half uur in alle stilte zitten. En denken. En genieten van de stilte.
En me juist ergeren aan mensen die dan niet stil kunnen zijn. Tja...het kan verkeren...
Al schrijvend moet ik ook denken aan dat liedje van Simon and Garfunkel: The sound of silence.
Wat is dat eigenlijk? Het geluid van de stilte...En wat is stilte?
Ik denk dat er nooit complete stilte kan zijn, zeker niet in dit dichtbevolkte land. Er is altijd wel een vorm van geluid, van dieren, wind, of zelfs het suizen in je oor.
Er zijn wel eens mensen die zeggen dat het juist goed voor mij zou zijn als ik een keer in retraitre zou gaan. Verplicht stil zijn. Verplichte stilte om mij heen. Als ik er nu over nadenk schiet ik in een paniekstand. Ook geen muziek om mij heen? Ik zou stiekem een mp3-speler naar binnen smokkelen, vrees ik. Nee, voorlopig dus geen retraite voor mij. Wie weet, ooit....
De stilte voor Julia....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten