Het valt niet mee om albino in Italië te zijn, slecht zicht te hebben en in de schaduw te moeten leven. Luna zet daarom haar verbeeldingskracht in om het leven kleur te geven. Haar oudere broer Luca is blond, knap, sterk en een talentvolle surfer die hele dagen aan zee te vinden is. Tot de zee hem opslokt. Terwijl Luna's moeder Serena als een zombie thuis zit, probeert Luna weer de draad op school op te pakken. Intussen voelt Sandro, de hulpleraar van Luna, zich vreselijk schuldig. hij had Serena aangespoord om Luca naar het surfkamp te laten gaan. Tijdens een uitstapje zoekt hij weer toenadering terwijl Luna leert dat de zee geeft en neemt. Zonder haar broer weet ze haar plek in de wereld te vinden.
Mijn mening: Ik had geen idee waarover dit boek zou gaan, ik heb heel bewust er voor gekozen om de flaptekst niet te lezen. Mijn eerste indruk als ik de buitenkant van het boek zie, is dat dit een zomerboek is. Het blauw, het licht, en de rubberboot, alles doet aan de zomer denken. De titel en de naam van de auteur, waarmee ik nog niet eerder heb kennisgemaakt, staan in grote duidelijke letters op de kaft. Al met al een vrij simpele kaft, anders dan andere en dat vind ik leuk.
Genovesi heeft een geheel eigen schrijfstijl maar leest wel heerlijk weg. Hij schrijft heel beeldend, inlevend en met de nodige humor. Toen ik op bladzijde twee al moest glimlachen wist ik dat dit een goed verhaal ging worden. Het verhaal wordt vanuit het gezichtspunt van verschillende mensen verteld en omdat deze mensen allemaal zo anders zijn blijft het interessant. De hoofdpersonen worden goed uitgewerkt, de randfiguren, zoals de vrienden van Sandro, iets minder maar dat is absoluut niet storend.
Het boek heeft heel verschillende karakters waarvan sommige figuren heel markant zijn. Zo zijn daar Luna, een jong tienermeisje die als albino is geboren en ondanks dat ze dus heel slecht tegen zonlicht kan het liefst in de buurt van de zee en het strand vertoefd. Haar Russische vriendje Zjot, een door zijn ouders in de steek gelaten kind uit Tsjernobyl die inwoont bij zijn "opa", die op zijn beurt weer alle dagen rondloopt in zijn pyjamabroek en met een geweer in de aanslag, voor het geval de russen binnenvallen. En niet te vergeten de man die de oorzaak is van het hele verhaal, Sandro, de 40-jarige man die nog bij zijn ouders inwoont en eigenlijk al zijn hele leven van alles wil maar nooit tot actie overgaat en daardoor dus nooit iets heeft bereikt.
Het is een verhaal met een lach en een traan over gewone mensen die op hun eigen manier toch heel bijzonder zijn. Een verhaal wat erom smeekt verfilmd te worden. Ik heb ontzettend genoten van het lezen en denk dat het nog leuker is om te lezen als je in Italië op vakantie bent.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten