Vragen aan Lotte Petersen

 

1.               Wie is Lotte Petersen?

 

Oei, wat een filosofische vraag! Om met de basics te beginnen: ik ben 29 jaar, ik woon in Eindhoven en ik ben sinds drie jaar getrouwd met mijn man Maikel. We zijn gek op dieren, we hebben een (zwerf)hondje Jonie, twee ratjes en twee cavia’s. In het dagelijks leven werk ik als freelance redacteur en schrijfdocent. Behalve lezen en schrijven ben ik ook gek op films, ik ga het liefst wekelijks naar de bioscoop.

 

 

2.               Waarom wilde je dit boek schrijven?

Ik had al zolang ik mij kan heugen de droom om een boek te schrijven. Vroeger knutselde ik zelf boekjes van schoolschriften en karton. Toen ik ouder werd deed ik een aantal pogingen om een roman te schrijven, maar ik durfde er nooit serieus voor te gaan.
Elk nieuwjaar dacht ik: dit wordt het jaar dat ik een boek schrijf, maar uiteindelijk kwam het er nooit van. Eind 2019 zat ik met een baan die ik niet leuk vond en ik wilde daarom iets doen waar ik weer energie van kreeg. Toen besloot ik serieus aan een boek te gaan werken. Mijn ervaringen in Rome waren mij altijd bijgebleven, dus ik wist al snel dat het daarover moest gaan.

 

3.               Wat heb je zelf meegemaakt als nanny dat je ook in het verhaal hebt verwerkt?

 

Heel veel scènes uit het boek zijn gebaseerd op echte ervaringen, alhoewel er natuurlijk wel dingen zijn aangepast. Een paar situaties uit het boek die vrijwel echt zo zijn gebeurd: het incident met Leo en het mes, dit gebeurde echt op mijn eerste middag alleen met de jongens. Ook de scène waarin Leo zijn juf vertelt dat hij Mia niet kent, is waargebeurd.
Net als Mia woonde ik bij beroemde Italianen en kwamen er regelmatig acteurs en actrices over de vloer. Gelukkig zijn sommige van de dramatische gebeurtenissen wel gedramatiseerd of aangedikt.

 

4.               Wie is een real-life karakter in je boek?

Leo, Tommaso, Vanessa en Luca zijn allemaal sterk gebaseerd op echte mensen. Natuurlijk zijn sommige van hun eigenschappen wel uitvergroot en uiteraard zijn hun namen en uiterlijke kenmerken veranderd, zodat ze niet herkenbaar zijn.
De andere au pairs en schoolpleinouders zijn veelal gebaseerd op mensen die ik in Rome kende, sommige wat duidelijker dan andere. En wat Max betreft… Die heb ik gebaseerd op een vriendje dat ik had in Leiden. Dat vriendje en Max zijn zeker niet precies hetzelfde, maar ik heb wel veel van hem en van onze relatie gebruikt als inspiratiebron.

 

5.               Is Leo een verzameling van emoties die jouw oppaskinderen hadden?

 

Nee, eigenlijk niet. Leo in het boek lijkt heel erg op Leo zoals hij in het echt was. Ik heb wel veel andere oppaskinderen gehad, maar de meeste waren een stuk makkelijker dan hem. Ik voel me wel een beetje schuldig om dat zo op te schrijven, want ik snap natuurlijk ook goed dat Leo zich niet voor niets zo lastig gedroeg. Hij zat al met zichzelf in de knoop en wist zich al helemaal geen raad met die vreemde Nederlander in huis.

 

6.               Heb je veel gezien en gewinkeld in Rome? Of was het toch vooral veel werken?

Natuurlijk was ik de meeste dagen aan het werk, maar ik had ook best wat vrije tijd. Dan ging ik wandelen door de stad, naar musea of naar boekwinkels. Ik had een aantal leuke au pair vriendinnen waar ik soms mee uitging. Het werkrooster was alleen af en toe wel wat onvoorspelbaar, het was zeker geen vakantie.

 

7.               Heb je nog contact met je oppasfamilies?

 

Nee. Met de familie in Rome heb ik nooit contact gehouden. Dat had ik eigenlijk ook niet verwacht, de ouders waren erg druk en de kinderen waren te jong om zelf goed mee te communiceren. Met mijn eerdere au-pairfamilie in Spanje heb ik wel even contact gehouden, maar dat is inmiddels al zolang geleden dat het is verwaterd.

 

8.               Heb je nog contact met de nanny’s?

 

Met een aantal wissel ik af en toe berichtjes uit, dat is wel leuk! Maar zoals veel ‘reisvriendschappen’ verwatert het wel zodra je terugkeert naar je eigen leven. Bovendien wonen ze natuurlijk niet in de buurt.

 

9.               Zou je opnieuw nanny willen zijn als je het allemaal over mocht doen?

 

Ik ben zeker heel blij dat ik het heb gedaan. Ik heb er heel veel leuke herinneringen aan en het heeft me veel geleerd. Verantwoordelijkheid, zelfredzaamheid en geduld bijvoorbeeld. Of ik het nu nog een keer zou doen, op dit punt in mijn leven? Nee, dat niet. Bij vreemde mensen intrekken en onderdeel worden van andermans gezin, daar zou ik nu benauwd van worden. Ik zou mijn vrijheid en privacy missen.

 

10.            Wat kunnen we van je verwachten?

Leuke vraag! Mijn tweede boek ‘De rest is confetti’ komt 12 oktober uit. Daar heb ik veel zin in! Het is een heel ander verhaal, maar wel weer in hetzelfde genre. ‘De rest is confetti’ gaat over een journaliste die vastzit in haar baan bij de dorpskrant, maar een grote kans krijgt wanneer een beroemde comedian haar een primeur aanbiedt.
Verder ga ik vanaf september columns schrijven voor de Mijn Geheim Special. Ook werk ik alweer aan een nieuw boek. Ik heb de afgelopen zomer een maand in Parijs gewoond om daar inspiratie voor op te doen. Op de lange termijn heb ik ook een aantal plannen: ik zou heel graag ooit een toneelstuk schrijven. Ook een kinderboek staat hoog op mijn lijstje. Genoeg wensen dus!