Het moerasmeisje/Daar waar de rivierkreeften zingen – Delia Owens.

 

 

Het moerasmeisje/ Daar waar de rivierkreeften zingen is één van de mooiste verhalen die ik heb gelezen. Het boek raakte me emotioneel enorm. Ik walgde van de mensen in het dorp. Als iemand anders is, door geboorte en/of omstandigheden, dan telt hij/zij niet mee. Iedereen in Barkley Cove gaat naar de kerk, maar wat naastenliefde inhoudt, blijk voor velen moeilijk te bevatten.

 

In de tijd dat en een omgeving waar rassenscheiding erg actueel is, zijn het de zwarte mensen die barmhartiger en menslievender zijn. Ze worden als inferieur gezien door de witte mensen, maar alleen zij staan Kya bij. Jumpin’ en zijn vrouw Mabel sluit ik daarom ook stevig in mijn hart.

 

Af en toe haatte ik Delia Owens, de schrijver, vreselijk. Ze leek Kya geen enkel geluk te gunnen. Kya’s leven was zwaar en enorm eenzaam. Keer op keer wordt zij in de steek gelaten, zowel door mensen als door het systeem. Wat ik pas later door heb, is dat ondanks de verlatenheid Kya niet compleet ongelukkig is. Ze haalt haar levensvreugde uit de flora en fauna van het moeras. Aan het strand, maar ook diep in het moeras, daar waar de rivierkreeften zingen.

 

Mijn uitgave van het boek is uit 2018 en heet Het moerasmeisje. Een titel die ik enorm goed vind passen bij het verhaal. M.i. worden de rivierkreeften te weinig genoemd. Al is het me wel duidelijk waarom Owens voor die titel gaat. Maar voor mij gaat het boek om Kya. Zij krijgt alle ellende over zich heen en verdient het dat het boek naar haar is vernoemd. Ik word wel verdrietig van de titel, maar het geeft duidelijk aan hoe mensen over Kya denken. Als iets minderwaardigs en niet de moeite waard. Maar juist in het moeras is er veel leven. Schelpen, vlinders, vogels… Zoveel moois. Als een lotusbloem groeit Kya op een plek waar geen beschaafd leven zou zijn.

 

Een alternatief zou zijn iets als ‘De dans van de vuurvlieg’. De vrij vliegende vuurvliegen spelen een belangrijke rol in Kya’s leven. De fauna die Owens in het boek beschrijft is wonderbaarlijk. Je verlangt ernaar om ze zelf te zien. Wat mij minder boeide, was de poëzie in het verhaal. Ook dat is een mooie tegenstelling met het harde lelijke verhaal, maar ik houd gewoon niet van dat bloemrijke. Het verhaal is prachtig, de schrijfstijl af en toe te bloemrijk (al waren er een paar mooie zinnen bij) en moeilijk.

 

Daarom geef ik Het moerasmeisje 4 intkpotjes.

 

PS houd de doos tissues klaar.