Interview met Janneke Siebelink

 Janneke Siebelink werd in 1974 geboren in Ede, in een huis vol verhalen. Veel bloggers en lezers hebben haar leren kennen toen zij bij Lees.bol.com allerlei lezingen en events met bekende auteurs organiseerde. In 2019 vertrok ze bij het blauwe ventje en besloot haar manuscript weer op te pakken, wat ze al een lange periode had liggen. In april dit jaar verscheen haar debuutroman Soms sneeuwt het in april bij Ambo Anthos.   

1.     Wil je je in 5 kernwoorden voorstellen aan de lezers van Boekinkt?

Nieuwsgierig, bewegelijk, extravert, ontdekker, eigenwijs

 

2.     Wat wilde je vroeger worden toen je klein was?

Bioloog, privédetective, ballerina, journalist – komt nog altijd overeen met de kernwoorden hierboven.

 

3.     Op Goodreads staat jouw roman met een andere cover afgebeeld. Waarom is de cover aangepast?

Een aantal boekhandels vond het omslag te literair; men kreeg het gevoel een ander soort boek in handen te hebben dan het is. Het is een literair boek en geschikt voor een brede doelgroep. De uitgeverij luistert niet altijd, maar in dit geval vonden ze het zonde als door het omslag potentiële lezers het boek niet zouden oppakken. Ik was, bén, verliefd op het omslag – maar het nieuwe omslag dekt veel beter de inhoud. En gezien de huidige maatschappelijke situatie is het misschien maar beter dat er geen Matroesjka’s op de cover staan.

 

4.     Je schrijft in opdracht familiegeschiedenissen op. Uit één van deze familiegeschiedenissen is jouw debuutroman voortgekomen. Wat maakte dat dit verhaal er voor jou zo bovenuit sprong?

De geschiedenis die ten grondslag ligt aan dit verhaal: de helse nacht van 5 op 6 april in 1945, het laatste oorlogsjaar. Op het relatief rustige Texel vond toen de Georgische opstand plaats, terwijl half Nederland al bevrijd was. In die nacht wordt de basis gelegd voor het trauma van de moeder van de hoofdpersoon, Katharina. Deze geschiedenis sprak mij zo aan omdat het (zoals zoveel oorlogsverhalen) een schrijnend voorbeeld is van hoe ‘kleine’ levens - niet klein in de zin van onbeduidend, maar klein als in machteloos tegenover de monsterlijke krachten die over onze hoofden regeren – altijd weer het slachtoffer zijn van grootheidswaanzin, van oorlogen, van macht. En hoe dit nog generaties lang door kan werken. Pijn, onrust en onzekerheid in het DNA verankert.

 

5.     Ik las dat je er zeven jaar over hebt gedaan om dit boek uit te brengen? Waarom heb je er zo lang mee gewacht?

Ik heb er zelfs tien jaar over gedaan. Het lukte me aanvankelijk niet om verder te komen dan een ‘gewoon’ familieverhaal, er ontbrak een persoonlijke laag. Ik moest zelf groeien en het een en ander meemaken op het gebied van familie en relaties om aan dit verhaal recht te doen. Daarbij voelde ik mij schatplichtig aan de echte Katharina, ik wilde haar verhaal integer vertellen. Maar om een roman te schrijven, moet je de werkelijkheid los durven laten en tegelijkertijd recht in de ogen aankijken. Toen dat lukte, viel alles samen.

 

6.     Ben je nu ook alweer met een nieuw boek bezig? Kun je daar al een tipje van de sluier over oplichten?

Als vrijwilliger werk ik in een hospice en daar schrijf ik over voor de Libelle– ik heb afgelopen week te horen gekregen dat de uitgeverij zeer enthousiast is over de stukken en het volgend jaar gebundeld wil uitbrengen. Daarnaast ben ik in gedachten bezig met een nieuwe roman, maar dat is nog zeer prematuur.

 

7.     Je bent de dochter van de beroemde Nederlandse schrijver Jan Siebelink. Is het als auteur lastig of juist leuk om een beroemde schrijver als vader te hebben?

Het heeft me er wel lange tijd van weerhouden om de ambitie te durven koesteren zelf een boek te schrijven. ‘Hij kan het al zo goed.’ Dacht ik. En ik heb een broer die schrijft, Jeroen Siebelink… wie zit er op een verhaal van mij te wachten? Verder is het overigens alleen maar leuk en bijzonder hoor. Vanaf mijn geboorte stond ik op met het geruststellende geluid van de typemachine. Het was nooit saai thuis, er was altijd iets gaande.

 

 

8.     Wat vindt hij ervan, dat zijn dochter nu ook auteur is? Is hij trots op je?

Heel trots. Ik kreeg een prachtige brief nadat hij het boek had gelezen. Maar hij was ook bezorgd; hij weet hoe hard de recensenten kunnen zijn, nietsontziend. Je krijgt het niet cadeau. Maar ik beschouw dit wel als cadeautjes die ik van hem heb gekregen: nooit opgeven, blijven geloven in jezelf en hard, gedisciplineerd werken. En genieten van een glas wijn. Jezelf belonen is belangrijk.

 

9.     Ben je zelf een grote lezer? Welk boek raad je absoluut aan?

Ik lees eclectisch, ik ben altijd nieuwsgierig naar nieuwe schrijvers. Je wilt 1 naam horen? Ik ben groot fan van de getroebleerde schrijfster/dichter Ingrid Jonker. De Sylvia Plath van Zuid-Afrika. Aangrijpend en indrukwekkend. Kwalificaties die gebruikt worden om het leven en werk van deze jonggestorven poëet te beschrijven (1933-1965). De aandacht voor haar poëzie en persoonlijkheid is sterk bevorderd door president Nelson Mandela die haar gedicht 'die Kind' uitvoerig citeerde in zijn eerste toespraak tot het Zuid-Afrikaanse parlement in 1994. In mijn boek staat op de eerste pagina een quote van haar : ‘Ik herhaal je’. Je moet de geschiedenis blijven herhalen in verhalen, zoals je ook de liefde moet blijven herhalen om haar niet te verliezen:

Ik herhaal je

Ik herhaal je
zonder begin of einde
herhaal ik jouw lichaam
De dag kent een smalle schaduw
en de nacht gele kruisen
het landschap is onaanzienlijk
en het mensdom een rij kaarsen
terwijl ik jou herhaal
met mijn borsten
die de holtes van jouw handen imiteren

 

 

10.  Je hebt jarenlang voor Bol.com gewerkt en daarvoor ook andere auteurs geïnterviewd. Wat voor vraag zou je aan de auteur Janneke willen stellen? En dan zijn we natuurlijk ook nieuwsgierig naar het antwoord.

Ik vroeg het even aan mijn zoon van 14 en hij zegt: ‘Hoe waren de thuisomstandigheden tijdens het

werken aan jouw boek?’

En dan antwoord ik: ‘Heerlijk. Zijn kamer grenst aan mijn werkkamer, zoals mijn meisjeskamer grensde aan die van mijn vader. Vasco, mijn zoon, schopte af en toe tegen de muur – onze bureaus staan tegenover elkaar als je de muur weg zou halen – dan vroeg hij om een lekker bordje. Als naar gelang ik mezelf even vrijaf gunde, maakte ik een tosti, sneed ik een appeltje, komkommer, paprika, brak ik een reep chocolade in stukjes. En dan kreeg ik een knuffel en gingen we beiden weer aan het werk, hij hield me op zijn manier bij de les. Het was coronatijd – iedereen was thuis. Ik mis die tijd.

Soms sneeuwt het in april van Janneke Siebelink is een prachtige debuutroman, gebaseerd op een waargebeurd verhaal, voor de lezers van Susan Smit en Judith Fanto.

Het boek:

Katharina en Peter staan op een beslissend punt in hun relatie. Na twintig jaar hadden ze niet meer op Katharina’s zwangerschap gerekend en ze vragen zich af of ze dit wel willen samen. Midden in een zomerse nacht op Texel spreken ze hun twijfels uit, in de auto, langs de kant van de weg. Terwijl ze praten dringt het verleden van Katharina zich op. Haar vader en oma overleden toen zij twaalf was, haar moeder Helena bemoeide zich nauwelijks met haar en Katharina voelde zich nergens thuis. Later kwam ze erachter dat haar familie nog een andere geschiedenis kent, een die terugvoert naar de Tweede Wereldoorlog.

In Amsterdam-Zuid werkt Helena op feestjes van de Duitse bezetter. Ze is voortdurend alert, want hoe later het wordt, hoe openhartiger de hoge heren praten over de toestand in de stad. Helena speelt de informatie door, maar wanneer ze in de gaten loopt moet ze de stad ontvluchten. Haar bestemming wordt het relatief vredige Waddeneiland Texel, maar ook daar ontkomt ze niet aan de oorlog.

Soms sneeuwt het in april vertelt het verhaal van een meisje dat opgroeit met het gewicht van haar moeders oorlogstrauma op haar schouders. Een aangrijpende en meeslepende geschiedenis die gebaseerd is op ware gebeurtenissen.