‘Toby Markham wordt na een noodlottig ongeval in de Franse Alpen wakker in een onbekende ruimte. Waar hij is en hoe hij hier terecht is gekomen weet hij niet. Het lijkt een ziekenhuis maar aan zijn bed verschijnen mensen met vreemde namen en sommigen spreken een vreemde taal. Ze beschuldigen hem van ernstige misdaden. Maar hij heeft helemaal niets misdaan, toch?’
Omdat ik eerder al een boek van John Ironmonger had gelezen
werd ik door uitgeverij Signatuur benaderd of ik deze novelle wilde lezen. Ondanks
dat ‘De dag dat de walvis kwam’ toen niet helemaal aan mijn (hoge)
verwachtingen voldeed, gunde ik deze auteur absoluut een tweede kans. En dat
was terecht.
Want ondanks dat dit een dun boekje is, weet Ironmonger het
grootse onderwerp van klimaatverandering heel mooi in een fictief en
fantasierijk verhaal te vatten. Het verhaal begint bevreemdend, ook als lezer
heb je nog geen flauw vermoeden waar het over gaat. Langzaam vallen de
puzzelstukjes op zijn plaats, om je aan het einde diep geraakt achter te laten.
Ik was ontdaan aan het eind, boos en verdrietig. Want het verhaal gaat over het
nu, én onze nabije toekomst op deze prachtige aarde.
Het enige wat ik moeilijk vond aan dit boek is dat
Ironmonger er een mooi einde aan heeft willen schrijven, ‘hoopvol’ stond er in
de begeleidende brief die ik bij het boek kreeg. Ik zag het helaas niet, dat
hoopvolle. Misschien is dat mijn pessimistische aard of het feit dat het
verhaal me zo raakte. Het enige wat ik kon denken was: ‘We maken alles kapot op
deze aarde’.
Ik hoop dat andere lezers dat wel zien, het hoopvolle in het
verhaal. Want dat zullen we nodig hebben. Ironmonger doet in ieder geval een
poging om met een bijzonder en ontroerend verhaal onze aandacht op
klimaatverandering te richten. Mij wees het vooral weer eens op de
verantwoordelijkheid die ik zelf heb voor een milieubewust leven.
Want als niemand iets doet…….
4 inktpotjes
Jolanda
Geen opmerkingen:
Een reactie posten