New York, 26 november 1998,
Thanksgiving. Onder de handen van haar ouders verdwijnt de driejarige Kiera
Templeton tijdens een optocht in de stad. Met man en macht wordt er naar de
kleine Kiera gezocht, maar er wordt geen spoor van haar gevonden. Haar ouders
Grace en Aaron Templeton zijn wanhopig en gaan er langzaam aan onderdoor. De
zaak wordt opgepikt door de jonge onderzoeksjournaliste Miren Triggs. Wat
begint als een afstudeerproject eindigt als een obsessie: Miren zal en moet
achterhalen wat er met Kiera is gebeurd.
Wanneer er na drie jaar een
videoband opduikt met beelden van Kiera blijkt dat ze nog in leven moet zijn.
Maar waar is ze en wie stuurt de ouders de videoband? Miren en agent Miller,
die vanaf het eerste moment bij de vermissingszaak betrokken waren, bijten zich
opnieuw vast in de zaak, maar zonder veel resultaat.
De videobanden blijven komen,
telkens met een tussenperiode van een paar jaar. Voor de ouders betekent dit
hoop, voor Miren en agent Miller wordt het een onmogelijke obsessie. Waar is
Kiera?
De speurtocht naar Kiera
Templeton omvat een periode van 12 jaar. Na de hartverscheurende gebeurtenis tijdens
de Thanksgiving-optocht wordt er telkens heen en weer in de tijd gesprongen
tussen 2010 (12 jaar na de vermissing), de gebeurtenis in 1998 en verschillende
periodes daar tussenin. Tevens worden er verschillende verhaallijnen gevolgd:
die van de ouders, van onderzoeksjournaliste Miren, van agent Miller en later
zelfs die van de ontvoerders. Dit alles geeft een heel dynamisch gevoel aan het
verhaal. Het begin van het boek voelt zelfs een beetje als true crime. Wie kent
niet het verhaal van de verdwijning van Madeleine McCann? Aan die zaak deed het
verhaal me aan het begin een beetje denken.
Ik had de eerste hoofdstukken
best wat moeite met doorlezen, omdat de wanhoop en het verdriet van de ouders
keihard bij me binnenkwam. Maar het verhaal is intrigerend genoeg, en door het
regelmatig wisselen van perspectief en relatief korte hoofdstukken blijf je
doorlezen.
Ook de introductie van Miren
in het verhaal, én haar eigen verhaal is een interessante. Er is iets met haar
gebeurd en daar laat de auteur in het begin steeds maar kleine stukjes van los.
Toch weet je uiteindelijk wel waar het op aanstuurt, maar het geeft wel een
extra spanningsopbouw aan het boek. Vervolgens komt ook de verhaallijn van de
ontvoerders naar boven. Boeiend om te volgen wat hen bewogen heeft en de paniek
en onrust te voelen die hun besluit met zich meebrengt.
Maar (en ja, nu komt het)
uiteindelijk gingen er mij dingen irriteren in het verhaal. Zo wordt er bij
dialogen met Miren door haar tegenpersonages telkens haar naam genoemd, vrijwel
om elke tweede of derde zin. ‘Ik weet het, Miren, maar….’, ‘Zo gaat dat nu
eenmaal, Miren’. ‘En ze hebben gelijk, Miren’.
Ik dacht eerst dat dit
misschien een bedoeld irritant trekje was van dat personage, maar dit kwam bij
meerdere dialogen met verschillende personages tegenover Miren terug. Ugh…. ik
kan als lezer echt wel onthouden tussen wie de dialoog plaatsvindt, dus ik vond
dat enorm storend.
Ook vond ik dat de auteur
onnodig op effectbejag uit was. Er wordt zo ontzettend veel drama in het boek
gegooid wat eigenlijk maar weinig met het verhaal te maken heeft. Verkrachting,
verbranding, moord, beroving, miskraam…… Ik kan er niet te veel over uitweiden,
maar ik vond het wat te veel toevallige gebeurtenissen bij elkaar.
Waarschijnlijk wilde de auteur het drama versterken, maar voor mij deed het
alleen maar af. Het vermissingsverhaal zelf was al krachtig genoeg, en ik
begrijp dat je je protagonist wat achtergrond wil meegeven, maar dit was voor
mij echt te veel. Het leidde me erg af van het echte verhaal.
Deze minpunten maakten toch
dat ik het verhaal minder ging waarderen, en van de 4 inktpotjes waar ik aan
het begin verwachtte op uit te komen, bleven er maar 3 over. Er wordt aan het
einde nog een opzetje gegeven voor een nieuw boek maar als ik eerlijk ben
twijfel ik nu wel of ik dat zou willen lezen. Misschien, maar alleen als de
auteur toch iets beter leert doseren want aan het hoofdverhaal ligt het niet.
Jolanda
Geen opmerkingen:
Een reactie posten