Trieste schoonheid die jammer genoeg niet volledig tot zijn recht komt.
Een nieuw boek van Tatiana de Rosnay , dat prikkelt me en dus start ik ongeduldig in 'Morgen zal het beter gaan'.
Het begin veroverde mijn hart door de puurheid en het gevoel dat verborgen zit in de tekst maar hoe verder het verhaal vordert hoe minder dat gevoel blijft. Is dit dan geen mooi boek? Nee ,dat is zeker niet waar want tussen de zinnen en thema's zit een symboliek en ziel die me raakt maar hoe meer het avontuur verder gaat verzandt het soms in chaos en ook wat te veel uitgesponnen ideeën.
Dit boek start dus als een veelbelovend verhaal over relaties , geheimen en verdriet. Eigenlijk zijn er meerdere invalshoeken. Er is het verhaal over de steeds meer verstrengelde connectie tussen de twee vrouwen die eerst erg bijzonder is maar voor anderen bedreigend is of zelfs gek lijkt . Wanneer Candice door de ogen van Dominique en Zola zijn liefdesbrieven kennismaakt met een pikant verleden prikkelt dit de kwetsbare en van zichzelf vervreemde vrouw en begint haar muur stilaan af te brokkelen. Het geheime leven van schrijver Emile Zola verbindt immers enkele gevoelige zielen en geeft deze vertelling een raadselachtige rand die me doet verder lezen. Dominique geeft fleur aan het leven van Candice en haar zoontje maar je voelt de bui al hangen. Uiteindelijk is er ook nog het duistere geheim van de overleden vader van Candice.
De auteur
knoopt al deze stukjes emotioneel aan elkaar maar toch had ik het gevoel dat
minder meer zou geweest zijn. Het eerste deel was ik dus gepassioneerd aan het
lezen maar stilaan verdween de magie en het einde vond ik echt te abrupt. De
thema's van identiteit, verlies en vertrouwen zijn prachtig uitgewerkt en de
woorden mooi maar hier had meer mee kunnen gedaan worden.
Fany
Geen opmerkingen:
Een reactie posten