Titel: Mijn legendarische moeder overleeft alles
Auteur: Marcel van Roosmalen
Uitgeverij: Meulenhoff
Publicatiedatum: februari 2021
Dat er meerdere bekende auteurs zijn die over hun demente moeder schrijven is
bekend. Zoals het mooie boek van Hugo Borst. Maar niemand heeft de gortdroge
humor van Marcel van Roosmalen.
Natuurlijk is het verhaal schrijnend waarin je zijn moeder steeds verder ziet
verdwijnen. Van zoveel keer hetzelfde verhaal herhalen tot denken dat je zoon
de verpleegkundige is. Vanuit de Chinees, want er kan niet meer gekookt worden
met kerst en men de traditie in ere wil houden door allen bij elkaar te komen
en dan bij de Blauwe lotus Chinees te Velp terecht komt met uitzicht op een
troosteloze parkeerplaats. Het is net New York zegt zijn moeder dan. Het geeft
licht en lucht deze humor.
Je krijgt verhalen over vroeger in het Brabantse waar een eigen mening niet
gewaardeerd werd (zo erg is het anders niet veranderd).
Quote
'Nog iets meer dan een half jaar geleden bakte ze nog aardappels voor ons,
klaagde ze over alles en viel ze de hele tijd in herhaling.'
Ik denk dat bijna iedereen die een dement iemand kent of kende, achteraf denkt:
konden we nog maar dat en dat verhaal weer keer op keer horen. Terwijl je er
toen op het moment zelf kriebelig van werd.
Quote
'Het hoogst haalbare was dat we af en toe mochten meekijken naar de eenzaamheid
die haar al zo kwelde, hoewel de zorginstelling al liet weten dat videobellen
gepaard ging met tijdrovende emoties, waardoor ander activiteiten, zoals de
wandelingen op het dakterras, in het gedrang kwamen. Niet meer kunnen wandelen
vanwege vrijkomende emoties, dat klonk niet als een leuk leven.'
Blz. 150
Schrijnend hoe hij en familie mogen zwaaien vanaf beneden naar moeder die boven
achter een raam staat en langzamerhand niet meer snapt wie die mensen beneden
zijn. Dat Marcel een flink eind (80 kilometer) moet reizen om even op verre
afstand te zwaaien en via de telefoon zijn moeder kan horen, maar waar geen
zinnig gesprek mee gevoerd kan worden en hij steeds meer twijfelt wat hij daar
gaat doen.
Alleen door schuldgevoel gedreven zou hij nog gaan terwijl niemand er wat aan
heeft.
Het boek raakte me, juist door de losheid en de humor waarmee het geschreven
is. Prachtig geschreven en zie die mooie foto op de voorkant.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten