Morgen ben ik beter...
Dit vat wel zo'n beetje de levenshouding van
mijn moeder samen.
Mijn moeder was net iets ouder dan ik nu toen
ze de diagnose Ziekte van Wegener kreeg. Dat is een auto-immuunziekte, met
andere woorden: ze maakt haar eigen lichaam ziek.
Sinds die 20 jaar heeft mijn moeder veel moeten
inleveren. En van alles erbij gekregen, denk hierbij aan longemfyseem en
botontkalking, ze is inmiddels 16 centimeter gekrompen.
Ze kan niet meer zelfstandig lopen, zelfs met
rollator gaat het moeizaam.
En toch...Tot een jaar geleden was ze er nog
van overtuigd dat ze weer zou fietsen. En daar knokte ze hard voor. Ze wist ook
zeker dat het haar zou lukken: Morgen ben ik beter...
En zo weet ze nu ook zeker dat ze weer
zelfstandig zal lopen. Hetzij met dan wel zonder rollator. Dat is geen
vraagteken, nee, voor mijn moeder is het een vaststaand feit, want: Morgen
ben ik beter...
Kortgeleden heeft ze te horen gekregen dat het
allemaal echt niet meer beter zal worden. Alleen maar slechter. Dat wil niet
zeggen dat ze opgegeven is, zeker niet. Maar elk stapje achteruit zal niet meer
vooruit gaan. Volgens de artsen.
Dan kennen ze mijn mama nog niet! Mijn moeder
is van: ik wil dus ik kan! Ze zal blijven vechten, voor vooruitgang, totdat ze
in haar kist ligt. Hopelijk over een heleboel jaar pas!
Mijn moeder is een krachtige vrouw, die haar
kop niet laat hangen en die altijd blijft denken:
Morgen ben ik beter...
Julia
Geen opmerkingen:
Een reactie posten