Hoe begin je een verslag van een lezing die je diep geraakt heeft? Een lezing die zeer inspirerend was? Want wat je ook schrijft, het is nooit volledig en doet dat dan wel recht aan de lezing?
Ik ga toch een poging wagen, maar bedenk: het zal verre van volledig zijn...
Paagman Frederik Hendriklaan 19 maart 2016 ruim voor 13 uur
We, Ink en ik, zijn vroeg, over meer dan een uur begint de lezing pas. Maar uit ervaring weten we inmiddels dat als je een goed plekje wil, dat je dan echt vroeg moet zijn. We zijn niet eens de eersten. Maar we vinden een mooi plekje op de eerste rij. We houden meteen ook een plekje vrij voor Yfke, die zal later nog aanschuiven.
We vermaken ons met een heerlijke cappuchino en mensen kijken. Waarom lijkt het publiek bij dit soort bijeenkomsten vaak al half dood, vragen we ons af. Er is behoorlijk wat grijs te zien. En veel vrouwen, mannen zijn overduidelijk in de minderheid. En het is ook allemaal zo...saai...kleur- en fantasieloos. Er zitten mensen rustig in een boek te lezen. Er wordt zachtjes gekletst. En ik lach uitbundig. Ja...wij zijn er ook!
Het podium. Zwarte gordijnen, een spreekgestoelte. Het roept de sfeer op van een crematorium, maar dan zonder kist, kaarsen en bloemen. Weinig inspirerend dus.
14:00 uur
De meneer van Paagman neemt het woord en introduceert Griet op de Beeck. Luid applaus.
Ze begint achter het spreekgestoelte, maar nog geen 2 zinnen verder heeft ze de microfoon in haar handen en loopt ze ontspannen over het podium. Alsof ze er thuis hoort.
Dan begint ze te praten. Wat volgt is een inspirende lezing.
Geluk dat niet meer wordt verwacht telt dubbel
Ze vertelt dat ze 38 heeft moeten worden voor ze eindelijk een boek durfde te schrijven.
Ze zat op de racefiets en luisterde naar de radio. Toen hoorde ze iets waardoor ze bijna met haar fiets omviel. Het vatte voor haar alles samen.
When we are ashamed we can't tell our stories...
Dit is niet de complete quote, maar ze ging zo snel, ik kon het niet bijschrijven. Ik heb nog geprobeerd de hele quote terug te vinden, maar helaas...
Ze zag zichzelf als een kleine trol die de mooie dingen niet verdient. Ze aanvaardde dat dat haar leven was...Het was de grootste stommiteit die ze kon begaan. Maar dat besef kwam later pas.
Toen ze 8 a 9 jaar oud was werd ze regelmatig 's nachts uit bed gehaald. Om de mama te kalmeren en de papa te troosten. Of andersom, dat kon ook.
Ze voelde er niets bij, alleen de koude vloer aan haar blote voeten...
Wat mij daar is aangedaan is zo niet oke
Ze vertelt haar verhaal niet om het slachtoffer uit te hangen. En zo komt ze ook absoluut niet over.
Je kan alleen maar sterk zijn door ook zwak te zijn
Elke dag dat ik kan schrijven is altijd een betere dag dan een andere.
Dan zomaar opeens, tussendoor: Keilief dat iedereen de moeite neemt om te komen luisteren
Ik maak mij niet de illusie dat er ook maar 10 mensen zijn die echt het boek hebben gelezen dat ik heb geschreven. Eigenlijk heb ik dan misschien wel duizenden verschillende boeken geschreven...
Wie wil en durft, kan bijna alles
Kijk je de moeilijke dingen in uw leven aan, of kijkt u weg? Dat is allesbepalend.
Dan gaat ze een stuk voorlezen. Het duurt 5 minuten zegt ze van te voren, want dat willen mensen graag weten.
Het gaat over een man van 81 die op een Nijlcruise gaat,.
Ze leest vol humor en levendig voor. Ik hang aan haar lippen.
Vaak krijgt ze de vraag of haar boeken autobiografisch zijn. Omdat mensen willen dat het autobiografisch is. Maar zij is geen man van 81 op een cruise. Sterker, ze is nog nooit op cruise geweest!
Hetzelfde is het met mensen die zichzelf herkennen in de personages. Ze herkennen zich altijd in de sympathieke personages, nooitin de klootzakken.
Als kind was het voor haar evident dat ze schrijver zou worden. Maar naarmate ze ouder werd vroeg ze zich af waar ze de pretentie vandaan haalde dat ze ook maar enige ruimte mag innemen op de boekenplanken...
Gelukkig denkt ze daar nu heel anders over!
Ondertussen ontdekt Ink dat het lastig is om vanaf de voorste rij een mooie close-up van het gezicht te maken.
Ik heb liever de onzekerheid dan het te weten. Want dan is er tenminste nog hoop
Deze quote uit Oom Wanja van Tsjechov vindt ze dodelijk. Het ontneemt je alle verantwoordelijkheid om jezelf de wezenlijke vragen te stellen. Bijvoorbeeld: waarom u bent geworden wat u bent geworden.
Deze houding zorgt ervoor dat u de dingen die u in de weg zitten niet zal wegpakken.
Uiteindelijk heeft ze haar eerste manuscript af. Ze stuurt het naar haar 2 favoriete uitgeverijen. Zonder ook maar iets te verwachten. Maar dezelfde dag heeft ze al een reactie van de 1e uitgeverij. Ze hebben pas 100 bladzijden gelezen, maar willen graag met haar verder.
De dag nadien hoort ze ook van de 2e uitgeverij. Zij zijn zelfs bereid om ervoor te vechten.
Dus:
Mensen die zitten te dromen
Doe het!
Het zal worden beloond
Ze eindigt met een quote van Martin Luther King. Die ik niet meer terug kan vinden...
Dan is het tijd om in de rij te gaan staan voor het signeren en uiteraard de foto's.
Yfke gaat als eerste in de rij staan, en dat terwijl ze nog niet eens een boek heeft.
Achter ons staat een redelijk vervelende meneer. Yfke zegt er nog iets van dat hij steeds tegen haar aanduwt en dat ze graag wat afstand wil. Die man weet het zo te draaien dat het toch echt haar eigen schuld is...Nou ja zeg!
De rij gaat erg langzaam. Niet eens stapje voor stapje. Maar we hebben geduld.
Heh?
Die vervelende meneer staat nu voor ons...Ach ja, hij had het ook gewoon mogen vragen, als hij zo nodig voor wil...
We laten onze stemming er niet door verpesten. Daar is de middag te mooi voor.
Even later zijn we alle 3 een handtekening met tekst en een foto rijker. We hebben allemaal een andere tekst gekregen in het boek. Bijzonder.
Ik ben fan. Wat een inspirerende vrouw! En wat schrijft ze mooie boeken.
Julia
Geen opmerkingen:
Een reactie posten